|
LA VIE C'EST DU CINEMA
In de jaren tachtig keken moeder, mijn broer en ik samen met mijn vader naar de films 'Les gendarmes de Saint-Tropez' met Louis de Funes in de hoofdrol, vaders favoriete acteur. Het was lachen geblazen van begin tot eind. Vader zei na afloop vaak: Mes enfants, la vie c'est du cinema. Vader kon het weten want hij was al een tijdje zijn fortuin verloren en had geleerd dat ieder mens zijn rolletje speelde...
Dankzij hem leerde ik andere grote Franse acteurs kennen zoals Alain Delon, Lino Ventura en Belmondo. Elk weekend zaten we dus voor de buis om deze filmsterren te bewonderen.
Onlangs waren moeder, mijn broer en ik naar jaarlijkse gewoonte uitgenodigd voor een buffet a la campagne bij Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel. Benito's tuin verkreeg indertijd veel faam vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid.
Mijn halfzus Catherine kwam ook genieten samen met haar man Patrick en zijn negentigjarige moeder. Catherine heeft de levensloop van mijn vader maar moeilijk kunnen verwerken en vertelt dat zij weinig of geen contact had met hem. Ze vertelt die namiddag dat ze het jarenlang bijzonder moeilijk gehad heeft met de breuk tussen haar ouders.
Desondanks had zij een bepaalde droge humor dat mij wel kon charmeren, we dansten zelfs de Lambada samen.
Toen Patrick mij een stukje van de kaasschotel presenteerde vroeg ik hem terloops waarom Stefan, mijn andere halfbroer er niet bij kon zijn vandaag. Hij lachte: Stefan is momenteel in Parijs omdat zijn oudste dochter met een bekende Franse filmacteur aan het daten is ! Ze zijn uitgenodigd op een feestje nabij de Eiffeltoren.
En ik dacht plots weer aan de wijze woorden van mijn overleden vader: La vie c'est du cinema !
|
