Een huis

Grotendeels verduisterd door zijn eigen schaduw gleed het binnenvaartschip langs onze roeiboot. De boeggolf tilde de boot even omhoog, maar we behielden evenwicht. Terwijl het schip ons passeerde zag ik op zijn dek een grote, slordige stapel hout van een gore groenige kleur, balken en planken, half bedekt door een blauw dekzeil.
    Tycho had dat ook gezien. "Net wat ik nodig heb," riep hij. We waren nog vlakbij; hij klom behendig aan boord en greep een tamelijk dikke balk die hij met een boog op de wal gooide. – Hij kon altijd van alles gebruiken. De eigenaar van het schip boog zich uit het stuurhuis en riep iets tegen ons, wat ik door het motorgeronk niet kon verstaan. Maar zijn gezicht stond kwaad.
    De roeiboot stootte op de rietoever. Tycho nam een touw met een lus en legde die om een paal. Daarna klom hij als een aap op de wallekant. Het binnenvaartschip was al om de bocht verdwenen.
    "Laten we oppassen," zei Tycho, "ze hoeven ons niet te zien." Hij zette zijn honkbalpetje op en liep op het huis toe. Ik was inmiddels ook op de wallekant gesprongen, iets te ruw, waardoor de roeiboot bijna water schepte. Ik gaf Cecile een hand. Toen zij op de kant klom waren haar benen helemaal te zien.
    Het lage huis school bijna geheel weg achter de geurige vlierstruiken die overal waren opgeschoten. – Maar de achterdeur stond op een kier.
    Tycho bezag de wildernis van de achtertuin. – "Ik moet nodig wat aan die tuin doen," zei hij. – En of hij opeens wakker was geworden: "Ik ga binnen een lekker biertje uit de ijskast pakken!"
    We liepen achter elkaar over een kort onkruidpaadje naar het huis. Ik hoorde enige stemmen uit de kamers komen, maar kon niet te zien wie er in het huis waren. We gingen naar binnen. Door een gangetje waar een fiets in stond en een paar kartonnen dozen, kwamen we in een hoge kamer waar een stuk of tien mensen stonden te praten. Waar ze het over hadden, weet ik niet. Het stond er blauw van de tabakswalm.
    Hoe komen al die mensen hier, dacht ik; ze moeten via de weg zijn gekomen, niet over het water. Het waren allemaal onbekenden. "Waarom zijn ze hier," vroeg ik mij af. "Ze zijn niet te vertrouwen." –
    Cecile keek nerveus rond. Ik wrong mij in de drukte dichter naar haar toe. "Niks van aantrekken," zei ik, "Tycho heeft weer een grandioos idee gehad." Ik kuste haar op de wang, nadat ik kort mijn arm om haar had heen geslagen. – Zij was eigenlijk de vriendin van Tycho, maar ik vond haar al een tijdje heel erg aardig. Maar door de drukte zag ik haar even later niet meer.
    Ook in een zijkamer zag ik geen mens. Zonder al dat gepraat was het er een stuk rustiger. Het licht was gedempt; ik zag in het midden een heel hoog ledikant van een harde roze kleur staan, met veel dekens. – En toen ik goed keek zag ik dat er een vrouw van middelbare leeftijd in lag. Tycho's moeder dus waarschijnlijk. Hij had het vanmorgen nog over haar gehad, en over haar ziekte. Ik kende haar niet; ik had haar nooit ontmoet.
    Ik wilde haar begroeten en zeggen dat ik met Tycho was meegekomen. "Goede middag mevrouw!" riep ik. Maar nog net op tijd zag ik dat zij sliep, waarbij zij haar adem over haar bolle, bleke gezicht blies.
    De moeder dus waar Tycho straks zijn experiment met de dode rat op wilde uitvoeren. Hij hield vol dat zijn moeder helemaal niet ziek was; hij schoot vol vuur als hij dat vertelde. – Dat de schoktherapie voldoende was. Als zij maar een keer vreselijk zou schrikken, dan zou zij in één klap beter zijn. Geneeskundige logica van professor doctor Tycho.
    Daar dus was de dode rat voor. Het leek wel wat op elektrotherapie, welke met een elektrische stroomstoot werkt. – Een groter beest was er natuurlijk meer voor geëigend, schrikwekkender, maar daar had hij niet de beschikking over. "In de reguliere geneeskunde heb ik het vertrouwen allang verloren," had hij gezegd, alsof dat voor alles een verklaring was. Hij hield de rat aan de staart omhoog en schudde hem lachend een beetje heen en weer. "Wat een beest niet?" zei hij.
    Ik stond nu even stil om serieus te bepalen wat te doen. Want dit beviel mij absoluut niet. Geheel ongewild voelde ik mij in een bedenkelijk soort komplot beland.
    Maar voorlopig was Tycho in geen velden of wegen te bekennen. En Cecile zag ik ook niet meer. Van verveling slenterde ik het gangetje door. In het hele huis was het meeste bruin gelakt en de plafonds Japans rood met gouden ornament. Enige mannen en vrouwen stonden in de woonkeuken en op het achtererf zware shag te roken. Met een ernstig zieke in huis was buitenshuis roken bepaald niet te veel gevraagd. Iemand moest daar op hebben aangedrongen.
    Ik liep weer naar buiten. Een werkvrouw op het achtererf was met een emmer water en een dweil het houtwerk van het huis schoon aan het maken. "Alles zit vol spinnen en vliegen," zei ze, "daarom wordt dat water in de emmer steeds zo zwart."
    "Maar als je wat geduld hebt, zullen de spinnen de vliegen hebben gevangen en allemaal opgegeten," riep ik. "En dan is het probleem al minstens voor de helft opgelost." Waarop men bij het huis in luid gelach uitbarstte. – Ik lachte mee. Want ik vind mijzelf soms heel origineel.
    De rokers gingen als bij afspraak allemaal weer naar binnen; de laatste trok de deur zorgvuldig achter zich dicht. Ik wachtte nog steeds op een vreselijke gil uit het huis, als Tycho's moeder de dode rat op haar bed zou aantreffen. Maar er gebeurde vooralsnog niets.
    Ook de stemmen uit het huis hoorde ik niet meer, alsof iedereen weg was. Om te zien of Tycho en Cecile misschien bij de roeiboot waren, liep ik terug.
    Bij de landingsplaats was niemand meer. De roeiboot lag er nog. – Stilte. Geen blad bewoog nog doordat de wind was gaan liggen. Ik vroeg me steeds af waar Cecile op het ogenblik was. Dat zij mogelijk met Tycho weg was gegaan, gaf een verscheurend gevoel.
    De witte vlier rook zwaar en zeer zoet. Ik maakte de roeiboot los en gaf hem een flinke zet na, zodat hij vanzelf het haventje uit dreef, langzaam, maar onbereikbaar geworden voor iedereen die ermee nog een stukje had willen varen. –
    Ik staarde tandenknarsend over het water en voelde de verveling als een grijze rookwolk neerdalen.