|
Toen mijn ouders in blijde verwachting waren van mij, dachten zij dat het deze keer een meisje zou worden, dus zou ik Claudine gaan heten. Groot was dan ook de verrassing als de dokter hun het nieuws bracht dat er een piemeltje aanhing, alleen de twee teelballetjes moesten nog een beetje zakken. Dus moesten wij zes maand later ter controle terugkomen. Prompt kreeg ik de naam 'Claude' mee van mijn trotse ouders die nog wat moesten wennen aan het idee van een tweede zoontje, een broer voor Tom die reeds een jaartje ouder was.
Veel herinner ik mij niet van mijn baby-tijd maar één pijnlijke situatie is mij altijd bijgebleven: de dokter in de stadskliniek die mijn teelballetjes controleerde en deze ruw naar beneden duwde. Na mijn gekrijs grinnikte hij: Claudine, je bent nu een echte man geworden.
Jaren gingen voorbij, ik had toen vele leuke vrienden, vooral jongens. Maar tijdens mijn pubertijd werd ik verliefd op Evelyne. Zij was de perfecte partner voor mij, het klikte op alle vlakken maar haar strenge vader was gekant tegen onze relatie.
Eén keer schopte Evelyne mij bij de zoveelste stoeipartij afwijzend terug zodat ik met mijn edele delen op een stuk whisky-glas terecht kwam. Ik bloedde als een buffel en viel flauw, even later raasde de ambulance naar de stadskliniek.
Na een geslaagde operatie kwam de behandelende arts mij bekend voor. Inderdaad, de man wist nog precies wie ik was en grinnikte: Volgende afspraak is voor binnen enkele dagen, Claudine, dan gaan de de draadjes eruit.
Het leek wel op een déja-vu. Het waren slechts drie draadjes. De man had duidelijk veel plezier toen hij me na al die tijd weer hoorde krijsen en fluisterde: Kom kom, wees nu toch eens een man !
Twee weken geleden beleefde ik alweer een nachtmerrie. Weer moest ik naar de stadskliniek met alweer dezelfde arts, hij onderzocht mij, keek strak en sprak : Claudine, je hebt teelbalkanker. Badend in het zweet krijste ik mezelf wakker en schrok: Kloot heeft het weer aan z'n kloten !!
|
