|
Mijn moeder en haar vriendin Marie kwaken thuis vol emotie over wat ze zoal meemaken in hun leven waar iedere hartslag de laatste kan zijn. Eerst wat koffie, daarna misschien nog een bubbel om gemakkelijker over de bobbels van knappe snaken te praten, ze laten hun fantasie daarbij graag de vrije loop.
En ik luistervink zowaar bij het gedienstig inschenken van de cava en denk : Fijn dat deze twee nog jong ogende dames elkaar hebben gevonden, een halve eeuw terug in de tijd weliswaar. Ze zaten toen in dezelfde klas. Toch leren ze elkaar nu pas echt goed kennen.
Plots gaat thuis de bel, ik kijk door het gaatje van de deur en zie twee jonge mannen reeds naar elkaar grinniken. Deur-aan-deurverkopers, dat zie je zo. Ik doe dus niet open en zeg hen beleefd : Sorry heren maar ik ben niet thuis !
Een lachsalvo klinkt vanuit de woonkamer, de boezemvriendinnen vinden mijn reactie blijkbaar grappig...
En ze giechelen verder: Jammer dat het geen twee Chippendales waren !
|
