wij hebben geen wuivende vlakten

waar onze emoties kunnen verwaaien

geen stalen gebergten die de echo’s

van onze gedachten doen ketsen

ook zijn onze wateren niet stil genoeg

om de diepte van de ziel te kunnen doorgronden

nergens een jungle die een schuilplaats biedt

voor de brullende muis in ons hart

wij zijn van de kale vlakte; doorsneden

met sloten, kanalen, asfalt en bedompte velden

van het zompig veen vol bemoste stronken,

waar de geest in gassen vernevelt boven vennen

zand in onze gewrichten stormt en zeezout

onze hersenen van vocht doet zwellen tot een

geoliede starheid in een godverloren imitatie

van de nieuwe wereld vol gekopieerde fantasie