|
Ik was vijf en lag samen met m'n vader te genieten van een warme zon en een zalige frisse bries aan de kust van Tenerife. En zo maar ineens begon hij te vertellen over de Spaanse generaal Waucquez, hij pochte dat deze een bloedverwant van hem was. Ik wist intussen wel dat mijn vader ongelooflijk goed kon fantaseren en dus hechtte ik niet teveel belang aan zijn straffe verhalen.
Toen we het strand verlieten en we naar de camping keuvelden waar moeder het middagmaal aan het bereiden was, passeerden we een stil pleintje. En daar doemde plots een standbeeld op, enfin het was een ruiter te paard met het zwaard in de lucht. Vader stapte nieuwsgierig tot bij dit kunstwerk en riep: 'Hey Clo-clo, dat is het standbeeld van die Generaal Waucquez ! Ik ga je fotograferen! Kom gauw kijken! ' Hij grinnikte want ik kon het opschrift onderaan nog niet lezen, ik zou pas na deze vakantie naar het eerste leerjaar gaan. Maar iets in mij zei dat vader me wou beetnemen. Ik weigerde dus om voor zijn lens te poseren. Vader brulde het uit van plezier maar kon mij met een ijsje als beloning toch overhalen.
Jarenlang heb ik naar deze foto gezocht maar tevergeefs. Omdat mijn grootvader Albert dit jaar precies vijftig jaar is overleden, zocht ik naar informatie over het bedrijf dat hij ooit had overgenomen van diens vader Félicien. En zo ontdekte ik dat deze industrieel was getrouwd met een zekere mevrouw M. Waucquez. Waarom wist ik hier niks van? vroeg ik vandaag aan moeder. Ze glimlachte: misschien omdat jij vaders straffe verhalen nooit geloofde ...
Waw !
|
