|
Onlangs hebben we twee belangrijke verjaardagen gevierd: mijn nichtje Nora bereikte de mijlpaal van eenentwintig jaar, mijn broer Tom die van een halve eeuw jong ! In een oud maar stijlvol maison Art Deco hadden zij veertig vrienden en familieleden uitgenodigd. Mijn Waalse halfbroer Daniel en zijn zus Catherine zouden ook van de partij zijn. Voor Catherine was dit alweer een therapeutisch moment, ik lijk immers twee druppels water op onze overleden vader die zij sinds haar tiende niet meer had gezien. Ik merkte dat onze ontmoetingen van de laatste twee jaar een cathariserende werking hadden op haar.
En ja, er vloeide veel wijn op dit feest, maar mijn neef Steven bleef solidair met mij en beperkte zich dus eveneens tot fruitsap. Zijn charmante zus Karen nipte van een glaasje rosé en Daniel haalde mooie herinneringen op met mijn moeder. Nadien zocht hij het gezelschap op van Toms universiteitsvriend, Didier, die het tot CEO van een middelgroot bedrijf geschopt heeft.
Nora trok zich met de jeugd terug in de tuin en had veel plezier, ik hoorde haar veelvuldig schaterlachen. En zoals gewoonlijk trok Steven Sterk met zijn fors gespierde lijf weer alle vrouwelijke aandacht. Zo genoten we met z'n allen van een heerlijkgeurende Italiaanse walking diner onder een mooie lentezon. De radio stond iets te luid maar daar had blijkbaar niemand last van.
Omdat deze woning dienst deed als locatie voor vernissages hingen er aan de muren een dertigtal schilderijen. Samen met mijn Bosnische schoonzus probeerde ik de kunstwerken te analyseren en wisselden we onze artistieke interpretaties met elkaar uit. Later op de avond had ik met Tamara, de vrouw van Toms jeugdvriend een interessant gesprek over de dingen des leven, het werd een tamelijk diepgravende conversatie.
En toen gebeurde er iets heel bizar: nadat ik mijn verjaardagsgedicht voor Nora en het aanwezige publiek had voorgelezen kwam Catherine lichtjes beschonken naar mij toegestapt en nam mij hevig maar vertederd vast. Alle ogen waren plots op ons gericht.
Ik schrok even maar glimlachte al snel want ik wist dat zij gewoonweg wat gemiste vaderliefde zocht bij mij: papaffectie !
|
