 |
| wijnand - 10:29 14-12-2018 |
|
|
er is een boom aan het land ontworteld
hij ligt voor een huis en een dorre tuin
zijn takken raken de deuren en ramen
waar jij vele winters vaak achter zat
je bleef er uren zitten tuurde voor je uit
schilderde met je camera en luisterde
naar de regen en het geselde van de wind
die de oude treurwilg tot vallen bracht
maar nu wandel ik en neem de dagen
zoals ik ze regelmatig toen met je had
en koester de ochtend en de avond
voordat je naam een herinnering was
|
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:28 08-01-2019 |
|
|
|
ook ik lees wat Buigt te zeggen heeft.
Boom deskundig ben ik Wijnand
|
|
Reactie gegeven door wijnand - 10:39 05-01-2019 |
|
|
|
Bedankt voor de reactie,ik ben geen boomdeskundige.
|
|
Reactie gegeven door evamaria - 23:54 03-01-2019 |
|
|
|
Mooi. Hoewel wilgen m.i. afbreken, splijten, niet ontwortelen. Uit afgebroken knoesten groeien weer takken.
Een treurwilg kan ook afgezaagd worden tot op de grond en weer uitlopen.Ik weet dat omdat in de achtertuin van een man van 75 jaar, een bekende van mij, hier in de buurt, een team (taakgestraften, zonder toezicht en aangeschoten), gestuurd door de verhuurder, een paar uur tekeer ging met kettingzagen en de 60 jaar oude stadstuin op een enkele boom na, met de grond gelijk maakte, zelfs het gras verwoestte. Omdat hij volgens verhuurder, een w.b. corporatie hier, de vrij grote tuin niet voldoende onderhield. In deze buurt is zoiets gewoon, hoorde ik. Toen de mensen uit de buurt erover klaagden bij verhuurder, noemde verhuurder het gewoon. Dat wist niemand, die oude man ook niet: gewoon. Hij meende dat ze (onder toezicht van een echte tuinman) een beetje kwamen snoeien. Dat was hem ook beloofd. Die oude man was dagen van slag, hij hield van die wat verwilderde tuin, en keek nu uit op een kale woestijn. Maar wat jaren later zagen we: er kwam toch weer e.e.a. op. B.v. die treurwilg ...tot ons genoegen. De andere oude bomen waren voorgoed verdwenen en zonder vergunning weggezaagd. Het gras kwam ook weer te voorschijn uit een gele, kale vlakte.
|
|
Reactie gegeven door Barmeisje - 01:52 26-12-2018 |
|
|
|
!
|
|
Reactie gegeven door wijnand - 19:06 22-12-2018 |
|
|
|
Wat een schitterende reactie
|
|
Reactie gegeven door Buigt - 18:01 22-12-2018 |
|
|
|
Wel, voordat mijn naam hier een herinnering is of was, wou ik nog even reageren op dit gedicht. En niet alleen vanwege die laatste regel of mijn ijdelheid, bewaar me, nee eigenlijk omdat ik geraakt werd door de toevalligheid.
Hedenmorgen namelijk, toen ik wakker werd door het licht en me rekkend en strekkend naar het raam begaf om zoals gebruikelijk de buitenomgeving mijn goedkeuring te verschaffen, klopte er iets niet. Het regende wel lekker maar er was gewoon teveel licht in die grijze, mistige wereld. Ja, toen zag ik het. De wilg lag om. Vijftien meter in lengte aan hout. Aan de voet zo'n zeventig centimeter dik. Hout met gaten. Verrot hout. Dood hout. Stervend hout. Ik had het zien aankomen natuurlijk want ik ben niet blind en ik ken wilgen en je moet ze niet laten groeien maar knotten en dan rotten ze nog, maar niets verrast misschien méér dan wat je ziet komen.
Ik had wat met die wilg en dat kwam zo. Toen ik dertig jaren geleden hier kwam wonen stond die wilg er al. Precies op de perceelgrens. Hij was een jonge scheut van een halve meter toen en had hij meer in mijn binnenland gestaan, dan zou hij zijn eigen pubertijd niet hebben meegemaakt. Nu echter, omdat ik nieuw was en de buurman nog niet goed kende en hem vooral niet voor het hoofd wilde stoten met al te vrolijk kapwerk, bleef hij vooralsnog in leven.
Nuja, de tijd verging op een ruige zee van kleine ditjes en datjes. De perceelgrens verwilderde en ik vergat die wilg gewoon. Toen alle verbouwingen klaar waren en iedereen weer aanspreekbaar ruiste ik op een dag met de buurman door het struikgewas aan de grens. Vanwege erfafscheidingen en zo. De verschillende materialen. Beton, staal, baksteen, hout, planten. We kwamen niet tot overeenstemming (ik moet bekennen grotendeels door financiële beperkingen aan mijn kant). Dus de wilg zag ons in een bedrukte staat weer.
Hij was groot geworden. Hoog opgeschoten boven de rest van het klootjeshout. Recht doch struisch wou ik menen. Zijn gladde bast en mijn verhit betoog over aspirine deden de rest. De wilg werd tot vrije wilg met niemands meester op niemandsland verklaard.
Overigens bleek later bij een nameting door het kadaster dat de boom met ruime marge op het land van de buurman stond.
De eeuwen wisselden en de gemeente waar schrijver dezes zijn achterste krabt, vatte het plan op om gezichtsbepalende bomen in het dorp te registreren. Om illegale kap te slim af te zijn. Men zond dus bodes uit die zulks vormgaven met foto's en beschrijvingen van kroon, stam en bladerdek. Zodat ik in mijn brievenbus een soort paspoort ontving van mijn - nee onze - wilg. Halt, weer fout. De vrije wilg.
De vrije wilg had nu een paspoort. Met foto en beschrijving, met ras en geslacht. Hij bleek trouwens een vrouwtje. Ja heel raar vond ik. Verwacht je niet echt bij een vrije wilg, maar goed dat is een ander gesprek misschien. Trouwens bij godsdienst had men 'heiden' ingevuld en dat was voor één keer niet gelogen.
Want het paspoort was vals. Ik werd valselijk als meester, als eigenaar, als slavenhouder van een wilgette bestempeld. Maar niet met mij hee. Dus vandaar het hogergenoemd kadastrale meetpunt. Het punt waardoorheen de buurman officieel slavenhouder werd. Hetgeen ik als gehoorzaam burger de gemeente liet weten. En waarop ik nimmer enige reactie ontving, zelfs geen vraagteken!
En de wilg groeide door. Af en toe liet zij een tak vallen. Op mijn heras hekwerk meestal. Een onuitputtelijke bron van vermaak. Voor de buurman. Waarmee ik het trouwens goed kan vinden. Het is een achterneef (we hebben een gemene tante gemeen) en delen een zekere sympathie voor dronkenschap.
Goed, die wilg dus, die vrije wilg, die onafhankelijke niemandswilg op niemandsland, die is vannacht of vanmorgen vroeg door een rukwind uit een ongebruikelijke richting, omgelegd. Ik heb het niet gezien en niet gehoord. Zij is ongeveer dertig geworden. Haar ziel gaat in de grond.
|
|
Reactie gegeven door wijnand - 19:49 20-12-2018 |
|
|
|
Bedankt voor je opmerkzaamheid
|
|
Reactie gegeven door DiotheCilany - 13:50 19-12-2018 |
|
|
|
"geselde van de wind"?
|
|
Reactie gegeven door DiotheCilany - 13:48 19-12-2018 |
|
|
|
r3 "takken"?
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
