 |
| Hanny van Alphen - 18:24 22-02-2018 |
|
|
Kamer zeven, Jeltje & Cleopatra.
De deur staat op een kier,
ze zit in gebogen houding op de vloer
Jeltje dus, Cleopatra ligt op tafel.
Haar lumineuze ogen volgen mij
wanneer ik een boek opraap,
dat Jeltje toch niet leest. Wijsheid
haal je niet uit boeken maar uit katten.
Ik hoor het haar zeggen. Ze zegt niets
maar draait zich langzaam naar mij.
Haar peignoir hangt los, zij laat hem
van haar iele schouders glijden.
ik voel me kalm, ik ken het vervolg.
Ze danst en strooit onzichtbare blaadjes,
haar armbanden rinkelen.
Cleopatra kromt haar rug en springt van tafel,
draait om Jeltje heen, likt zichzelf
en de kruimels van de vloer.
Kijk, zegt Jeltje, ze likt mijn schaduw
Ik moet nu zingen, voor haar en alle katten
die zeven maal zeven wijsheden
schenken aan hen die kattenogen kunnen lezen,
want daarin staat het schrift van hun verleden.
Ze zingt zich monotoon en in onverstaanbare taal
verder weg van het heden.
Cleopatra fleemt, snorrend rond haar benen.
Jeltje merkt niet dat ik ga.
|
|
|
Reactie gegeven door Hanny van Alphen - 19:36 24-02-2018 |
|
|
|
Inderdaad een prachtverhaal Henk. Ik geloof je meteen. Bij ons thuis hebben we altijd katten gehad. Een bijzondere was "Miep" een kater. Die naam had mijn jongste broertje - toen drie of vier jaar - uitgekozen. Wij lieten het zo.
Deze Miep heb ik tig keer thuis moeten brengen omdat hij achter mij aan liep naar kantoor. Ik moest aan de overkant van een weg zijn waar toentertijd nog keihard werd gereden en was als de dood dat Miep zou verongelukken. Kwam ik weer te laat door Miep. Gelukkig zag mijn baas de ernst van de zaak wel in maar ik moest wel altijd achterom kijken of Miep niet aan de aandacht van mijn ouders was ontsnapt.
Miep bracht ook heerlijke hapjes mee maar had zelf liever kattenbrokjes of leverworst en je gelooft het of niet maar mijn buurvrouw miste een keer biefstuk. Deze vrouw was vriendelijk en goedlachs en vond dat ze maar beter op haar vlees had moeten letten met zo'n roofdier als Miep.
Miep is 18 jaar geworden. Ik was toen allang het huis uit maar zie die dikke kop met witte bles nog zo voor me.
groet,
Hanny
|
|
Reactie gegeven door Diddy - 15:33 24-02-2018 |
|
|
|
Een prachtverhaal!
Katten verstaan alles.
|
|
Reactie gegeven door Heraclitus VII - 01:26 24-02-2018 |
|
|
|
Doorpraten over katten... Lang geleden schreef ik dit over Mickey...
Hij was een massa-moordenaar, een dief, altijd in voor een vechtpartij en bepaald celibatair was hij ook niet...al kon dat laatste weinig kwaad meer... en dat terwijl hij toch van goede, gereformeerde huize kwam... Maar dat schijnt vaker te zijn voorgekomen...
En toch was hij de beste en trouwste vriend, die ik tijdens mijn jeugd heb gehad:
Mickey... een roodharige kater !
Afkomstig uit het nest van de poes van de dominee en gekozen door mijn pleegvader, kort voordat hij overleed, met de woorden: 'Doe die rooie maar...'
Zelf was ik toen net vijf jaar en Mickey en ik groeiden dan ook samen op...
Door omstandigheden waar ik elders al het nodige over geschreven heb, waren er weinig 'stabiele factoren' in mijn leven als kind en waarschijnlijk mede daardoor werd hij degene aan wie ik mijn dierbaarste jeugdherinneringen bewaar.
Dat die vriendschap wederzijds was, stond en staat voor mij vast. Wanneer ik uit school terugkwam, zat hij al op me te wachten... bij het begin van ons tuinpad of op een muurtje drie huizen verderop.
En later, wanneer ik uitging, wandelde hij met me mee richting dorp, om op datzelfde muurtje, dat blijkbaar de grenspaal van zijn territorium vormde, plaats te nemen.
Wanneer ik dan, uren later, terugkwam, zat hij er nog. Hij sprong dan, na een paar strekoefeningen, sierlijk naar de grond en bleef me tot aan huis, met zijn staart als een vraagteken in de lucht, spinnend kopjes gevend, begeleiden.
'k Heb het nooit gecontroleerd, maar het leek erop dat hij echt uren gewacht had in de bekende slaap-waak-toestand die katten als geen ander beheersen.
Een ander, door mijn moeder minder op prijs gesteld, teken van genegenheid, waren de 'cadeautjes' die hij voor me meebracht. Rechts naast onze keukendeur kon je met enige regelmaat van alles tegenkomen: muizen, ratten, een fret, allerlei soorten vogels. Ja, zelfs een keer een nog warme gebakken schol, gestolen uit de keuken van een buurvrouw, die toch al niet dol op hem was...
Het feit dat hij, wanneer hij weer een prooi aansleepte het nodige te horen kreeg van mijn moeder en dat ik me de 'lekkernijen' niet liet smaken, weerhield hem niet hier tot op hoge leeftijd mee door te gaan.
Zo nu en dan was ik bang, dat er een keer een soortgenoot bij zou liggen, want als er één ding was waar hij op stond, dan was het de alleenheerschappij in zijn territorium, zoals menig poezebeest, dat de euvele moed had onze tuin te betreden, duidelijk gemaakt werd in gevechten waarbij letterlijk de stukken in het rond vlogen. Ik heb ook nooit meer een kat gezien met zulke gekartelde oren als Mickey.
Maar het bijzonderste aan Mickey waren toch wel de gesprekken, die ik op mijn kamer met hem voerde. Wanneer we thuiskwamen, liep hij mee naar boven, ging op één van de twee rotanstoeltjes zitten en knipperde een paar keer met zijn ogen in mijn richting.
Wanneer ik hem dan vertelde dat ik een leuke dag of avond gehad had, vouwde hij zijn voorpootjes naar binnen en begon genoeglijk te spinnen. Waren er echter weer de nodige 'rampen' gebeurd, dan sprong hij van de stoel en kwam naast me op bed of op m'n schoot zitten en klonk zijn spinnen anders... rustgevender, als wilde hij zeggen: 'maar je hebt mij toch...'
Ook heb ik meer dan eens sterk het gevoel gehad, dat hij verstond wat ik zei of dacht en daar daadwerkelijk (verstandig) commentaar op gaf.
'k Zou nog veel meer over hem kunnen vertellen, maar wil het hier maar bij laten.
Poezenliefhebbers/-liefhebsters zullen begrijpen wat ik bedoel, anderen zullen nu waarschijnlijk (nog meer) twijfelen aan mijn geestelijke gezondheid.
Kort voor mijn twintigste verjaardag overleed Mickey en er zijn weinig vrienden en vriendinnen geweest waarvan het afscheid mij zo zwaar gevallen is.
Mocht er, tegen mijn verwachting, toch een hemel bestaan, dan hoop ik hem daar weer tegen te komen... misschien zit-ie daar ook al op een muurtje op me te wachten...
|
|
Reactie gegeven door Diddy - 00:39 24-02-2018 |
|
|
|
Schitterend, dat van je Poolhonden je kleinzoon. 😊
Ik zou willen dat we nog uren konden doorpraten over de dieren, zoals
ook katten. Alle frappante gebeurtenissen delen.
Groetjes,
diddy
|
|
Allen> In de ban van de kat |
|
Reactie gegeven door Hanny van Alphen - 23:24 23-02-2018 |
|
|
|
Wat een leuke reacties. Katten zijn bijzondere dieren met bijzondere eigen-aardigheden. Poolhonden, daar ben ik ook een liefhebber van. Zij hebben iets van een oer-instinct net als katten. Ik heb al meerdere poolhonden gehad. De laatste wist zonder er ooit te zijn geweest waar mijn kleinzoon woont. Zijn neus bracht hem feilloos tot de voordeur. Daar ging hij zitten wachten op zijn grote vriend.
Is dat niet bijzonder?
Dank en groet,
Hanny
|
|
Reactie gegeven door Diddy - 12:10 23-02-2018 |
|
|
|
Hoi Hanny,
Die rinkelende armbanden, geweldig!
Mijn Siamees zaliger droeg een stropdas, sprak met mij en luisterde bovendien voortreffelijk.
Mijn lapjes, die anoniem willen blijven, hebben veel van hem geleerd.
De dikke ligt in de erker en twijfelt of ze wel of niet zal knipogen.
Katje klein laat ik even buiten (beschouwing) zij zit in de achtertuin,
haar kopje steekt uit het vogelhuisje.
groet,
diddy.
|
|
Reactie gegeven door Heraclitus VII - 01:23 23-02-2018 |
|
|
|
Mijn Jetje heette Marinus, mijn Cleopatra Mickey, maar verder klopt het helemaal... ;-)
Dat ik dit een prachtig gedicht vind en dat mijn Nicole er ook zo over denkt wil ik niet onvermeld laten.
En over katten deel ik hierbij de mening van Erik... mijn Mickey was de beste luisteraar die een mens zich kan wensen.
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:03 23-02-2018 |
|
|
|
ik heb Lucy er bij geroepen Luus moet deze ook lezen.
En zeg nou niet dat mij katje niet lezen kan?
Ze kan alles hoor! Maar wel anders als wij. Heel andere invalshoek heeft Lucy met alles. Ook wanneer ze iets lezen moet.
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
