 |
| coolburnvisible - 18:35 20-02-2018 |
|
|
1.9 De rest van ons leven
De rest van ons leven laat zich eenvoudig navertellen. Daar waar ik de neiging had me tijdens het concert in het midden afzijdig te houden, trok zij mij naar voren tot bij het podium. Het was symbolisch voor onze relatie. Net als Dennis bleef zij dat schooljaar zitten. Allebei hadden ze 4 havo bereikt via 4 mavo, een moeizaam huwelijk. Het was tevens de verklaring waarom ik haar na de brugklas uit het oog was verloren. Mavo-ers volgden hun lessen in een heel ander deel van het gebouw dan vwo-ers. Ik zelf ging met vlag en wimpel over. Voor wiskunde haalde ik zelfs een negen. Achteraf gezien had ik beter van 4 vwo naar 5 havo kunnen gaan. Hemel en aarde zij geprezen dat het examenreglement voorschreef dat er aan een eindexamenjaar een vooreindexamenjaar moest voorafgaan. Dat ik uiteindelijk één jaar eerder dan Barbra ’t Schrödinger zou verlaten, was al moeilijk genoeg voor onze relatie. Helemaal lastig werd het toen ik besloot in Nijmegen aan de lerarenopleiding te gaan studeren en zij verkaste naar Zwolle voor haar studie Sport en Beweging. Allebei maakten we van onze studies geen hoofdmoot in ons leven.
Wel van onze hobby’s. In haar geval volleybal, dezelfde sport die mijn moeder in haar jeugd op hoog niveau had beoefend. Barbra bereikte er bijna Oranje mee. Zo vaak als ik maar kon, bezocht ik haar wedstrijden. Ik was haar fanatiekste supporter.
Op haar beurt stimuleerde zij mij om iets te gaan doen met mijn hobby: schaken. Ze was er stellig van overtuigd dat ik er dankzij mijn liefde voor spelletjes en mijn analytisch vermogen mijn geld mee zou kunnen verdienen. Zelf was ik geneigd te gokken op die andere denksport, wiskunde, waarvan ik inmiddels een formeel bewijs in handen had dat ik er goed in was. Ze haalde me over om op mijn schaakclub te blijven en was er altijd als de kippen bij als er ergens een schaaktoernooi met hoog prijzengeld werd georganiseerd. Ik hield er zowaar een klein inkomen aan over en kwam zo nog eens ergens. Samen thuis in ons kleine, maar mooie negentiende eeuwse appartement aan het Sonsbeekpark in Arnhem waren we nog zelden, maar als we het waren, konden we ons geluk niet op.
Leven ervan lukte ons allebei uiteindelijk net niet en vlak voor we op het punt stonden iets met onze studies te gaan doen, besloot ik weer eens naar Golden Earring te gaan. Alleen, zoals we ondertussen gewend waren. Ik informeerde haar er wel over, zoals ik haar over alles wat ik deed informeerde. Alleen mijn laatste moment beslissing om paddo’s te proberen, hield ik voor mijzelf en Dudi, die ze me verkocht. Dudi was een vriend van Sergej, één van mijn weinige vrienden, een Israëlische schaakkampioen die ik had leren kennen op een internationaal toernooi in Amsterdam. Ik deed geen drugs. Sergej was er gek op. Het was de geheelonthouder tegen de grootgebruiker. Sergej won veruit de meeste potjes. Ook in het leven. Want wat wilde ik nou? Uit het niets begon ik net als hij drugs te gebruiken, psychedelische nog wel en uitgerekend bij Golden Earring. Waarom?
Ik had hen gemist. De eerste keer met Hannah diende ik alle zeilen bij te zetten. Met het publiek mee golfde ik alle kanten op. Overal vonkte er licht en klonken er donderslagen. De tweede keer fungeerde Barbra als bliksemafleider. Van de muziek kreeg ik beide keren nauwelijks iets mee. Achter een muur van geluid vermoedde ik enkel schoonheid. Ondanks het volume of juist daarom. Mijn nog niet aan popconcerten gewende oren wisten niet wat hen overkwam. Met Barbra aan mijn zij kon ik me er niet druk om maken. We streelden, kusten. Daar ging mijn aandacht naar uit. Toen. Miste ik tegenwoordig iets? Dat ik nog nooit met een andere vrouw was geweest misschien? Barbra was mijn leven, maar wilde ik dat leven nog wel? Was dat de reden waarom ik besloot paddo’s te gaan gebruiken?
Niets van dit alles schoot er door mijn hoofd voor de ingang van de boekwinkel met de meisjesnaam. Er is een tijd voor overwegen en een tijd voor ondernemen. Zelden vallen die momenten samen. Ze vinden niet eens altijd in de juiste volgorde plaats. Ik deed het gewoon. Letterlijk ging ik door een deur. Zowel fysiek als geestelijk overschreed ik een drempel. Onomkeerbaar. Sergej waarschuwde me ervoor. Of beter gezegd, wees me erop. Hij waarschuwde niet tegen drugs. Evenmin promootte hij ze. Hij bleef er, zogezegd, heel nuchter onder:
‘Het gooit je leven overhoop, tegelijk verrijkt het het. Hoe dan ook, het is en blijft iets chemisch waarvan je herstelt.’
Ik was bang. Heel het leven was iets chemisch. Frankenstein creëerde zijn monster in een laboratorium en meer dan uit levenloos materiaal alleen. Er moet een reactie bij ontstaan, zoals ontstaat bij het binnendringen van een zaadcel in een eicel, een dwang tot splitsen. Barbra en ik hadden er stilzwijgend voor gekozen om geen kinderen te nemen, wat we geen van beiden ervoeren als een gemis, toch? We hielden van ons leven zoals het was, de vrijheid die het bood zonder kinderen. Ik twijfelde.
De plastic beker sinaasappelsap stond opnieuw voor me op de bar. Half leeggedronken nu. Ik verbaasde me over mezelf. Dat ik zo tegen het leven aankeek. Ik was weer helder in mijn hoofd en kon beslissingen nemen. De lucht onder mijn voeten was verdwenen, de weg naar mijn verleden afgesloten als de Huissensedijk voor doorgaand verkeer. De deur waardoor ik hier naar binnen was gekomen, bleef dicht en dat voelde goed. Ik voelde me goed, energiek. Opvallend energiek trouwens. Was ik hier niet voor de muziek? Ik gooide de rest van de jus achterover en draaide me om naar het podium. Oei, ik duizelde daar toch wel even. Haastig herstelde ik me. Niet zeuren nu.
‘Yeah!’
Mijn schreeuw smoorde in het geweld van de band. Heerlijk. Ik begaf me naar een open plek en begon rondjes te draaien. Hé, ik kende dit nummer.
‘I always listen to the good looking lady, a mistake I won’t make no more.’
‘Yeah!’
Wie zei dat ik niet zonder je kon? Wie zei dat ik schaker wilde worden? Wiskundeleraar, dat is pas een eerbaar beroep. Nee, daartoe motiveerde je me niet.
‘Cause you might be a good-looking lady, you’re rotten to the core. You’re all fucked up.’
‘Yeah!’
De rondjes werden grote woedende dansstappen. Kijk, dat wist je niet, hè, dat ik dat kon, me zo laten gaan. Ik kreeg oogcontact met een vrouw naast me. Ze vond me duidelijk leuk, veel duidelijker dan jij. Ze knipoogde naar me, draaide vrouwelijk met haar heupen, danste met me mee. Waarom hebben wij nooit samen gedanst? Mijn mond bevond zich vlak bij haar oor, de enige manier om me verstaanbaar te maken.
‘Hi.’
‘Hé, lekker aan het dansen, jongen?’
‘Heerlijk.’
‘De Earring is in vorm.’
‘Ja, ze spelen fantastisch.’
Zo dicht was ik lang niet bij een vrouw geweest. Niet bij jou, mijn liefste, en zeker niet bij een vreemde. De drang om haar aan te raken was enorm. Ze deed het voor mij. Welgeteld twee bemoedigende tikjes op mijn schouder.
‘Doei!’
Op het podium valt Barry Hay voor de zoveelste keer in herhaling:
‘This cannot continue, this cannot go on.’
Precies.
‘You’re nothing but a long blond animal, long blond animal, long blond animaaaaaal!’
Gevolgd door a big rock ‘n’ roll ending. Daar kon ik mee het mee doen. Geen avontuurtje voor mij. Het was als in sprookjes. Op het eind eindigt het meisje als roodkapje altijd in de buik van de wolf. Elke vrouw weet dat intuïtief. Prinsen op witte paarden, in het sprookje van Roodkapje een jager, zijn er later met de haren bijgetrokken, degradeerden zo de eens zo angstaanjagende volksverhalen van toen tot de ongeloofwaardige kinderverhalen van nu.
Ook dit sprookje dreigde goed af te lopen. Toch wel gelukkig. Of jammer, want ik had weer niet veel van het concert meegekregen. Op Long Blond Animal na, maar dat nummer kon me gestolen worden. Hoewel, ik danste er wel lekker op. En het opende een deur, de deur waardoor ik deze toestand kon verlaten. Het was niet dezelfde deur waardoor ik naar binnen was gekomen. Die liet zich maar van één kant openen. Er was iets onomkeerbaars in mij veranderd. Sergej had ook wat dat betreft gelijk gehad. Toch was ik er uit, geestelijk ontwaakt uit mijn paddodroom. Alleen fysiek bevond ik me nog steeds op dezelfde plek.
|
|
|
Reactie gegeven door coolburnvisible - 11:07 06-11-2018 |
|
|
|
Ik hou op vrijdag 23 november 2018 een boekpresentatie in boekwinkel "Over het Water" in Amsterdam-Noord. Details vind je op:
https://wouterveldboer.auteursblog.nl/artikel.php?aid=3488
Zou leuk zijn jullie eens in levende lijve te ontmoeten.
|
|
Reactie gegeven door coolburnvisible - 10:37 29-09-2018 |
|
|
|
Hele boek nu te koop:https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=8941
|
|
Reactie gegeven door Diddy - 08:39 26-02-2018 |
|
|
|
Goedemorgen Cool,
Ik vind het een bijzonder verhaal, oprecht verteld en goed verwoord.
Geen cliché's.
Graag gelezen, deed dit met aandacht, geïnteresseerd.
groet,
diddy
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
