|
6. Te fel afgestelde koplampen
Het gedimde licht van de koplampen van mijn vaders Renault 4 drong met moeite door het schemerdonker. Regen gutste tegen zijn voorruit. We reden over de voor autoverkeer eigenlijk te smalle Huissensedijk, volgens mijn vader de snelste verbinding tussen Huissen en Driel. En snelheid was geboden. Om acht uur gingen alle gereserveerde kaartjes de vrije verkoop in. Onmiddellijk nadat ik hem had verteld waar het plaatsvond, bood hij me aan om ons te brengen. Waarom dan toch weer zo laat vertrokken? Ik deed het zelf vanwege een gebrek aan tijdsbesef, mijn vader leek er telkens iets mee te willen bewijzen. Aan zijn nieuwbakken vriendin Angela? Die hadden we onderweg ook nog eens moeten oppikken, buiten het zicht van mijn moeder aan de kant van een landweg. Voor “een gezellig avondje in de grote stad”, zoals Angela het bij het instappen omschreef. Ik kon haar wel villen. Anders mijn vader wel. Als hij ergens een hekel aan had, was het wel aan uitgaan. Hij zag er het nut niet van in. Waarom voor drank drie, vier keer de normale prijs betalen? Om dezelfde reden luisterde hij liever thuis naar muziek dan dat hij naar een concert ging, ondanks de afspraak dat hij het daar met een koptelefoon zou doen. Mijn moeder stond erop. Het gevolg: een gigantische platenverzameling. Niettemin had hij Angela haar zin gegeven. Met een zucht liet ik me tegen de rugleuning van de achterbank vallen.
‘Rustig, Ben, we redden het wel.’
Het chagrijn droop van mijn vaders woorden.
‘Dat denk jij, ja.’
‘Ja, dat denkt hij, ja.’
Angela mengde zich in het gesprek ter verdediging van mijn vader, terwijl hij chagrijnig was vanwege haar, niet vanwege mij, toch? Ik begreep er geen snars meer van en draaide me van hen af. Door de achterruit onderscheidde ik vaag silhouetten van ingezakte hekken, verdwaalde paarden en donkere wolken boven kaal akkerland. Regendruppels leken op het raam een vooruit gestippeld parcours te volgen. Tranen van God, noemde mijn moeder ze. Dan waren mijn vaders autoramen zeker Zijn wangen en de liga’s in de binnenzak van mijn spijkerjas Zijn lichaam. Mijn moeder had ze me op het laatste moment toegestopt. Naast me lag uit de supermarkt, waar ik die zaterdagmiddag vakken heb gevuld, een door mij achterovergedrukte zak drop. En mijn agenda. Gisteren had Barbra er ook nog de route naar haar huis in opgenomen. Ik draaide me weer om en knipte het plafond aan. Een kans om Barbra’s routebeschrijving te bestuderen, kreeg ik niet. Met een katachtige uithaal hulde Angela ons opnieuw in het donker.
‘Ben, doe dat licht tijdens het rijden nooit aan als het buiten donker is. Autoramen worden dan net spiegels waar nauwelijks meer doorheen te kijken valt, zeker niet door je vader. Zijn zicht is al zo slecht!’
Zeg maar gerust abominabel. Vanachter het klaslokaalraam, waarvandaan ik als volwassen man met plaatsvervangende bezorgdheid op dit alles terugkijk, controleer ik Angela’s theorie door ook hier het plafondlicht aan te doen. Voilà. Ik zie een kopie van mezelf in de weerspiegeling van het raam, waar het inderdaad lastig doorheen kijken is. Met moeite onderscheid ik de contouren van de tegenwoordig voor autoverkeer afgesloten Huissensedijk, gescheiden van het schoolgebouw door mist en een moeras. Ook op die dijk zie ik een kopie van mezelf, maar dan als mijn jonge-ik. Hij zit op de achterbank van mijn vaders oude Renault. Er is veel veranderd. De man waar ik doorheen kijk is mager en kaal. Mijn jonge-ik zit nog vol babyvet. Op zijn schedel schittert, hoe kort ook, de dichtst begroeide haardos uit mijn leven. Onveranderd lijkt alleen de scherpte van onze ogen. Ik zie mezelf ermee door één van de ramen van de Renault kijken, een zijraam ditmaal.
Ik kon het nauwelijks geloven. Hemelsbreed op nog geen honderd meter van mij vandaan verrees uit moerasdampen ’t Schrödinger. Overal in het verregende schoolgebouw scheen vaal tl-licht, behalve in één lokaal op de bovenste verdieping. Daar brandden de lampen voluit en stond een man. Ik wist het zeker. Hij keek me recht in mijn gezicht aan ѐn leek als twee druppels water op mijn vader, maar dan zonder bril. Geen idee waar ik nog het meest van schrok: zijn aanwezigheid in onze school op een zaterdagavond of zijn gelijkenis met mijn vader. Ik wist niet hoe snel ik me weer van hem moest afkeren.
Het volgende wat ik zag, was mijn vader via de binnenspiegel. Hij keek niet naar mij terug. Strak waren zijn ogen gericht op de weg voor ons en niet zonder reden. Aan de horizon verscheen een tegenligger. Ik kromde mijn tenen. We naderden een viaduct. Een viaduct midden in een dijk? Dagelijks fietste ik over de Huissensedijk van huis naar school zonder me daarover te verbazen. Nu wel, nu er geen tijd voor was. Onze tegenligger naderde de duidelijk voor twee auto’s te smalle wegovergang zonder vaart te minderen. Sterker nog, hij versnelde zonder ook maar te overwegen ons voorrang te verlenen, terwijl wij ons duidelijk dichter bij het viaduct bevonden dan hij. Elk moment nu dreigden zijn ook nog eens fel afgestelde koplampen ons volledig te verblinden. Een ogenblik overwoog ik er gebruik van te maken, maar liet mijn agenda dicht. Mijn vader twijfelde eveneens. Wat was het beste: versnellen, proberen de wegovergang voor onze tegenligger te passeren, of juist vol op de rem te trappen? Ondertussen beschermde hij met zijn linker onderarm zijn gezicht af van het licht. Ik zelf keek weg, opnieuw naar mijn school. Het klaslokaal was niet langer verlicht en de man achter het raam verdwenen. Had ik het zojuist verkeerd gezien of liet ik me nu teveel verblinden door de koplampen van onze tegenligger? De Renault baadde er inmiddels volledig in. Het maakte niet meer uit. Mijn kermishorloge sprak boekdelen: zeven uur. Op tijd komen was definitief niet meer mogelijk. Met zijn onderarm nog steeds voor zijn gezicht, trapte mijn vader op de rem. Ook ik bedekte nu mijn ogen, maar dan met mijn oogleden. Ik kneep ermee. Hard.
|
