Jeanet


Toen ik dertien jaar oud was (de oorlog was net afgelopen), – en het tijd werd voor nieuwe liefhebberijen, had inmiddels het wonder van de radio mijn interesse gewekt. Het kwam voornamelijk door mijn vriendjes. Bijvoorbeeld George Peter had zelf een radio gemaakt, een toestel met één lamp, dat rechtstreeks met een luidspreker kon weergeven. George was van mijn leeftijd, maar met radio verder dan ik. Hij demonstreerde hem aan ons op zijn kamer. Zijn ene radiolamp was intrigerend goudachtig van kleur en verspreidde een eigenaardige geur van bakeliet, alsof dat met het geluid mee kwam. Hij kon Hilversum Een en Twee prima ontvangen.
    Zo een wil ik ook, dacht ik. Maar hoe... Je moest onderdelen kopen, en veel geld had ik niet. Ik ging maar weer eens naar onze zolder. In een stoffige doos, tussen oude kleren en ongebruikt beddegoed, lagen bij een paar tabakspijpen en niet meer gebruikte gordijnringen nog oude radiolampen van mijn vader. Vier verschillende, zilverachtig spiegelend van binnen. Deze lampen konden, want dat wist ik al wel, slechts op een 4 Volts-accu werken, en die had ik niet. – Trouwens, een radio op een accu was helemaal uit de tijd, wist ik; daar hoefde ik bij mijn vrienden niet mee aan te komen.
    De tijden veranderden snel. Radiotechniek werd populair. Ik kreeg een gulden zakgeld in de week; en kon daarvan meer dan de helft sparen. Na verloop van tijd kon ik aldus een nieuwe radiolamp kopen. – Met die ene lamp, ("buis" moest je eigenlijk zeggen, maar dat deed niemand), een Philips AL4, kon je, met een antennespoel en nog wat onderdelen, inderdaad Hilversum uit een luidspreker laten klinken.
    Mijn "eenpitter" werkte sowieso perfect. Door de draaicondensator, – gelijkend op een kleine fijngroentesnijder, – open of dicht te draaien, kreeg ik Hilversum 1 of 2, en een enkele Duitse zender. Mijn radio had ik permanent geïnstalleerd op het lage hoekkastje in onze achterkamer, vlakbij de antenne en de luidspreker op een plaat muliplex, waarop crème behang zat geplakt.
    Ik was er wàt groots op. Ofschoon heel wat primitiever dan onze eigen drie-lampsontvanger, luisterde ik veel vaker naar mijn eigen radio.

Het werd "grote vakantie". Op een zonnige ochtend in juli, om een uur of elf, mijn moeder was er niet, deed boodschappen en ik zat bij mijn radio te zoeken naar verborgen zenders, toen er vlugge voetstappen klonken in onze steeg; en de tuinpoort ging open.
    Het was Jeanet. Zij was net zo oud als ik: dertien, en woonde tien minuten verderop. Jeanet kwam het kookboek terugbrengen dat haar moeder had geleend. – Zij droeg een zomerjurk met een licht, oranjeachtig patroon.
    Trots kon ik Jeanet mijn nieuwe radio demonstreren, compleet met technische uitleg; waar zij hoogstwaarschijnlijk niets van begreep. – Ik zag haar niet zo heel vaak. Zij woonde wat verder weg dan de andere kennissen van mijn ouders waar wij geregeld op bezoek gingen.
    Terwijl ik muziek voor haar op de zender aan het zoeken was, kroop ze ineens op mijn schoot. – Ik was compleet perplex. Hoe kwam ze erbij..? Ik durfde mij bijna niet te bewegen, ik had alleen mijn rechter arm voorzichtig om haar middel geslagen. Haar lange blonde haren kriebelden langs mijn gezicht. Ik bleef doen of er helemaal niks aan de hand was. Wat had ik trouwens ook moeten zeggen...
    We zaten heel dicht bij elkaar, zeiden niets, ik kon met mijn linkerhand de draaicondensator bedienen, en ik liet Jeanet zelf ook zenders opzoeken. – Zij vindt mij lief, dacht ik. Ik had haar wel een zoen willen geven, maar dat durfde ik niet. Ik wachtte tot zijzelf iets in die richting zou ondernemen. Maar dat deed zij niet.
    Een paar dagen later, 's morgens. Mijn moeder was weer boodschappen doen. En Jeanet bracht weer een geleend boek terug. Het leek wel of zij wist dat ik alleen thuis was. Maar dat was toch bijna niet mogelijk...
    Weer precies hetzelfde, zij klom op mijn knie en ging tegen mij aan zitten, zwijgend – toen ik opeens voetstappen in de steeg hoorde. Ik schrok, wilde haar wegduwen, maar het was al te laat; de kamerdeur ging open. Het was echter niet mijn moeder, maar een aangetrouwde nicht die iets had willen vragen over handwerken of zoiets. Zij keek verrast op naar ons tweeën. Zij vond het wel grappig geloof ik.
    Ik had op dit leeftijd uiteraard nog heel weinig ervaring met meisjes. Ik voelde mij wel een beetje trots.
    Maar tegen mijn vriendjes zei ik er toch maar niets over. Die zouden meteen rare dingen gaan zeggen, vreesde ik, en mij willen uithoren over dit geheime onderwerp.
    De volgende dagen, weken, hoopte ik steeds dat Jeanet weer zou komen, op de tijd dat mijn moeder niet thuis was.
    Dat gebeurde echter niet meer.
    Zoals de meeste ervaringen vanzelf ophouden, zonder vervolg of verdere verklaring.
    En meestal zonder dat de reden ervan bekend is.