|
EEN KAMER TE VERSAILLES ?
Ooit zwierf mijn vader eenzaam en berooid door de straten van Parijs. Om zijn humeur wat op te monteren nam hij dagelijks de metro naar het Paleis van Versailles waar hij rondhing als een schim, een schim van wat hij ooit was geweest.
Toen de winter was aangebroken zocht hij dringend onderdak, hij passeerde de wachters aan de poort en vertelde hen dat er familie van hem woonde, daar in dat mooie Paleis.Hij wenste er een kamer, het was immers ellendig koud buiten, bovendien was het hevig beginnen sneeuwen. De heren merkten op dat vader stomdronken was en aan het ijlen was en dus haalden zij de security erbij maar toen die aankwamen sprak mijn vader het codewoord uit dat destijds door de inwoners gebruikt werd om toegang te krijgen tot het paleis. Stomverbaasd keken de gendarmes die intussen als versterking ook waren opgeroepen. Vader was immers een grote forse man en had nog steeds de aristocratische trekken in zijn gezicht en ook zijn adellijke lichaamstaal sprak boekdelen.
Vader werd onmiddelijk naar het politiebureau afgevoerd en werd nadien uren ondervraagd. Ze hoorden hem uit om te weten te komen van wie hij dat codewoord had gekregen. Ze checkten zijn identiteitskaart na en stuurden hem voorlopig naar de cel waar hij zijn roes mocht uitslapen.
De volgende ochtend scheen er een warme winterzon en vader glimlachte want vanuit zijn cel kon hij turen naar zijn geliefd Versailleskasteel. De agenten waren ook beter gehumeurd en brachten hem 'ontbijt op bed'. Nadien leidden ze hem naar buiten, naar de frisse winterlucht en stelden hem voor om samen naar België terug te rijden waar hij eigenlijk thuishoorde !
Zo gezegd, zo gedaan: vader werd met een escorte teruggereden naar zijn kamer te... Brussel !
|
