De Fotografe -afl. 2 van 3


Doris stak nog een grote bonbon achter haar kiezen. "En waar zou je met al die mannen naartoe moeten? Je moeder zal je zien aankomen! Misschien op zolder een extra kamertje bij timmeren?"
    "Hahaha!.. zeker een met dubbele wanden! – Maar wat mijn ouders betreft: dat is daar ook niet allemaal rozegeur hoor: mijn moeder wil in een verzorgingstehuis, maar mijn vader pertinent niet."
    "Zonde dat zij daar weg wil waar ze wonen."
    "Ja, jij bent daar vroeger wel eens geweest, hè. Maar zo mooi is het er niet meer, hoor. Die hele buurt stikt van de vergiftige grond. Ja, vroeger was het er prachtig. Leuke buren, een tuin, bomen, bloemen, een veld om op te spelen. Moet je nu eens kijken. Een vuilnisbelt is er niets bij. Jij vond toen mijn ouders erg aardig hè? Maar je kent ze niet echt. Zo naar buiten toe doen ze zich voor als innemend, maar met Harold heb ik ze anders meegemaakt.
    Ik heb verder ook niet zo'n adellijke familie hoor! Ik heb nog ergens een oom die in het illegale gokcircuit ronddobbert. En neem mijn aangetrouwde neef Oscar, – wel niet rechtstreeks familie, maar die is niet helemaal goed bij zijn hoofd. Ziekelijke fantast en treiterkop."
    "Als ik het zo hoor is de enige nog die deugt Harold."
    "Die hoort inderdaad in dit rijtje niet huis. Kon ook wel eens zeikerig en vervelend zijn, en dat vind ik eigenlijk nog steeds, maar ik heb hem nooit op iets slechts of achterbaksheid kunnen betrappen."
    "Als je dat zegt, kunnen jullie toch beter weer met elkaar omgaan?"
    "Alleen omdat hij niet zo'n mafkont is als de rest zeker. Nee, want dat gaat na een tijdje toch weer mis. En zelfs, al zou het een paar weken wel lukken, het loopt op een zeker moment weer in de soep – absoluut. De moeilijkheid of schuld ligt niet zozeer bij hem misschien – hoewel hij altijd heeft gezegd niet geschikt te zijn voor een vaste relatie, hij is ook geen man om alleen te zijn, of te blijven, dat weet ik zeker. – Maar wij samen: nee dat moeten niet meer proberen."
    "Maar hij kan wel enorme spijt hebben dat jij niet meer bij hem bent. Of dat hij opnieuw verliefd op je is geworden..."
    Elfien zweeg, dacht: hoe komt ze daarbij? Zij zal hem toch niet hebben gesproken, zodat ze nu probeert ons weer een beetje bij elkaar te brengen?..
    "Ik denk dat het dat niet is," zei zij vlak. "Hoewel, je weet natuurlijk nooit... In dat geval hoop ik het niet voor hem, want zoals ik al zei ik voel er niets voor die relatie nieuw leven in te blazen. Dat is verleden tijd."

Haar bespiegelingen werden onderbroken door een dingdongbel. Doris stond op, gevolgd door de langharige hond die steeds in zijn mand had gelegen. Elfien hoorde gestommel, geblaf, stemmen en even later kwamen Doris, een vrouw in een beige regenjas en een onberispelijk geklede jonge zwarte man de kamer in.
    "Hé dag Elfien!" riep zij verrast, "een tijd geleden! – Elfien is vroeger mijn buurvrouw geweest," zei ze tegen Doris, "wist je dat? – Maar mag ik je even voorstellen: dit is Oberon, mijn vriend."
    Verlegen drukte de jonge zwarte haar de hand.
    – Machteld is klaarblijkelijk nog steeds op het oorlogspad, dacht Elfien, alleen heeft zij voor haar activiteiten niet zo legitieme reden als ik. Of juist wèl... bij haar zijn het inderdaad hormonen. Ze is nog geen snars veranderd.
    Zij zetten zich op de bank. Doris zei: "Even verse thee zetten," en liep naar de keuken.
    Machteld zei: "Tijd geleden Elfien! Ja, ik spreek je ook niet meer, Harold trouwens ook niet, hoewel die nog steeds naast me woont. De laatste tijd zie ik hem ook weinig, veel weg. Ik vond dat hij er slecht uitzag. Misschien werkt hij te hard. Moet-ie oppassen dan hij geen infarct krijgt, net als mijn vorige man."
    Doris kwam de kamer in met het theeblad, en het gesprek over Harold hoefde gelukkig geen voortgang te vinden.
    De zwarte man zat steeds met een verlegen gezicht voor zich uit te kijken, de handen op de knieën. Buitengewoon correct gekleed, dacht Elfien, dat antracietkostuum: smetteloos, een dressman die een show gelopen heeft.
    Hij zou trouwens ook wel geschikt zijn voor mijn experimenten. Als ik dat eens voorstelde met iedereen erbij... Dan zou je Machted raar zien kijken. Ik zou haar helemaal moeten bijpraten... Als ze al niet van jaloezie uit elkaar zou barsten. En hij zou van schaamte door de grond willen zinken... Wat hij ziet in die Machteld...
    Om vier uur stapten ze allemaal op, want Doris moest Chantal en Mark uit school halen. – Het was vroeger toch leuker bij Doris, dacht Elfien, terwijl ze naar haar wagen liep. Niks voor mij... ze heeft nu echt zo'n gezinnetje van het Troskompas en lekker brood verdient Bona.
    Nog even dacht ze aan Machteld. Zou die nog wel eens proberen het met Harold aan te leggen?.. En ditmaal met meer succes dan die ene keer? – Harold was er toen niet op in gegaan, had het haar, Elfien, gewoon verteld.
    Zij waardeerde zijn huwelijkstrouw, beschouwde dat aanvankelijk als bewijs van liefde.
Maar achteraf verdacht ze hem er van dat hij Machteld had afgewezen omdat zij eenvoudig zijn type niet was.

3.
Elfien reed terug naar huis, steeds meer omgeven door de rellende drukte van de avondspits. – In haar appartement verkleedde zij zich snel en schreef daarna met behulp van een woordenboek een brief naar haar Franse uitgever.
    Een vrije avond had zij evenwel niet. En ze zou er ook niet met de camera op uit kunnen trekken of in de donkere kamer werken. – O, om ooit iets anders te doen dan vervelende gesprekken te moeten voeren met geborneerde mensen uit de publiciteitswereld, het soort onderonsjes zoals haar vanavond weer een te wachten stond!
    Zij stapte weer in haar wagen en sloeg zonder enthousiasme de richting in van de drukte, met straten vol lantaarns die door de naderende duisternis een groen licht verspreidden, bijna complementair aan de vele achterlichten op de weg. Zij kwam langs etalages met de meest uiteenlopende artikelen, waarboven plafondspotjes al de hele dag brandden. De commercie van de stad golfde aan met een stortvloed van kleuren en schitteringen, aan haar voorbijgetrokken als op een tapis roulant.
    Harold had wel eens geklaagd dat hij zenuwachtig werd van dit uur van de dag, het uur dat de lichten aangingen. Daar had zij geen last van. Van niet veel werd zij nerveus. – "Kun je ook niet hebben in een beroep als het mijne." Harold was op dit punt kwetsbaar, zou zelfs nog ongeschikt zijn als assistent van een trouwfotograaf.
    Zij werd hoogstens ongeduldig van stoplichten die niet op groen wilden springen, en ze was toch al zo aan de late kant...
    Onder de televisietoren, die uit een groenaanleg omhoogschoot als een barse betonnen vuist, parkeerde zij haar wagen. Ze speurde naar een rode Volvo, maar zag die niet. Zou Eversberg weer over een half uur pas komen aankakken, zoals de vorige keer? "Ja sorry, de stafvergadering is een beetje uitgelopen." En zij maar wachten achter haar Spa rood... En ze had toch al zo'n hekel aan die tent boven. Veel pretenties en onbeschofte bediening, daar was alles wel mee gezegd. Terwijl zij het parkeerterrein overstak, bedacht zij dat haar praktijk de laatste maanden was: drie dagen fotograferen en donkerekamerwerk, en vier dagen vergaderen en met iedereen meekletsen. Zij moest toch weer eens gaan denken over een zaakwaarnemer. Eeuwig jammer dat Harold daar niet geschikt voor was.
    De draaideur zuchtte alsof hij steeds neerslachtiger werd van al die mensen die hij moest binnenlaten. Maar bij haar lift stond toevallig niemand. De roestvrijstalen cel, met zijn hermetische schuifdeur, stonk naar nat karton en schudde zacht aan zijn kabels bij het instappen. Maar de honderdtwintig meter naar de top legde hij binnen de minuut af, zonder schokken, zonder een zuigend gevoel in de maag. Toen zij uitstapte ging in de gang juist de deur van de toiletten open en Eversberg kwam naar buiten.
    O die eeuwige grijze pakken, daar moest hij er zeker wel tien van hebben, ook al had hij er deze keer zowaar een rood stropje bij aangedaan. Zijn kraakstem, vloeiend over zijn vette glimlach, kwam haar al tegemoet.
    Het rare van Eversberg was dat hij bij binnenkomst nooit groette. Hij knikte, lachte en begon meteen op luide toon een gesprek, waardoor het leek of je hem vijf minuten eerder al had ontmoet, maar hij toen even was weggeroepen.
    In het restaurant was het stil en stonk het ondanks alle hoogmoed en Michelinster naar oud frituurvet. Harold zou het hier niet lang uithouden, dacht zij. Want zij voelde heel goed wat hij bedoelde met "bang voor de avond", zij wist absoluut waarover dat ging, – ook al beïnvloedden omgevingen haar zelf ook niet in het minst.
    Eversberg en zij gingen zitten aan een tafeltje bij de gebogen ramen. Alleen zichtbaar in het zwart waren de lichtstrengen van kaden en wegen, de wijde colliers van de pleinen en de hellende snoeren van de viaducten. – In één uur draaide het hele restaurant driehonderdzestig graden om zijn middelpunt. Dat was zo langzaam dat je het bijna niet merkte. Maar tijdens een gesprek realiseerde je je dat je zowat ieder kwartier een ander panorama onder je had; voor een lichtelijk overspannen iemand al genoeg om nerveus van te worden.
    Een lange ober met een gezicht of hij al de hele tijd getuige was van iets wat hem absoluut niet aanstond, kwam bij hen staan met een notitieboekje, nam de bestelling op en liep weg.
(Wordt vervolgd met nog één aflevering.