|
Ooit vertelde een missionaris
mij dat hij tijdens de avondmis
bijna werd vermoord omdat hij
de orde in Congo had verstoord.
Volgens de rebellen had hij zwaar
gezondigd maar hij had enkel Gods
Woord op zijn manier verkondigd, zo
stuurden ze hem naar een strafkamp
waar hij zou boeten en plots... kreeg
hij daar een hartkramp, hij bad tot God
en tot satan tegelijk, zei zelfs honderd
weesgegroetjes op en vloekte: waarom
leefde ik al die tijd in zo'n vroomheid ?
Jaren later kwam hij dan toch vrij, sleet
zijn oude dag in een Antwerpse abdij
de hel was voorbij, het paradijs nabij.
Toch heeft nooit één familielid de bloemen
van zijn graf in Varsenare komen verversen.
Ach, alle overleden witte paters zullen nu wel
elke ochtend hemels fruit voor elkaar uitpersen.
En onze wijze lieve God luidt er het klokkenspel
want jawel, alleen Hier kan je echt ontstressen.
|
