Knallie is jarig - (slot)


Aan het brede water intussen stond Javier te turen. Hij kneep zijn ogen half dicht alsof hij keek naar iets dat hij niet vertrouwde. En het deugde ook niet. Er vertoonde zich midden in de rivier een rond gat, als een grote doucheput, en uit alle richtingen stroomde het water erheen. Het gaf een gegorgel, dat weliswaar enigszins vertrouwd klonk,maar dat nergens enige verbetering veroorzaakte.
    Uit de verte kwam een man aan lopen die een gezicht had als een ongewassen koolraap met het groene loof bovenop er nog aan. Pas toen hij al vlakbij was merkte Javier hem op. Maar toen had hij al een mep te pakken tegen de zijkant van zijn kanis. Hij had de aanval niet zien aankomen, en suizebolde.
    "Ik kon even de verleiding niet weerstaan," zei de man niet onhartelijk, "het is een rare neiging, ik weet het, maar zo nu en dan moet ik even losgaan. Ik ben ervoor onder behandeling, maar helemaal honderd procent helpt het niet. – Terwijl ik van huisuit helemaal niet zo'n violent figuur ben. – Overigens: de naam is Toebleree, Bert. Hij stak zijn hand uit. Ik zal mij verder gedragen, zodat u niet bang hoeft te zijn. Het is altijd maar die ene keer, bij zo'n aanval."
    Javier wreef zich over de pijnlijke stee. Hij wilde in geen geval tonen bang te zijn, of weglopen. "Doet u dat vaker?" riep hij. "Ga een rondje om, volgend keer met uw suikerbietenkop. Wat is dat voor manier?"
    "Och, laten we de vrede tekenen, meneer. Juist nu overal oorlogen uitbreken, en de vreselijkste dingen gebeuren. Hij vingerde even door het wortelloof op zijn hoofd. "Bijvoorbeeld," zei hij en hij wees op de rivier, "dat water! dat was gisteren ook al zo mis. Er is daar een bom in gevallen. Als u mee loopt dan kan ik u daarvan meer laten zien."
    Javier aarzelde, maar hij was toch nieuwsgierig, en ze liepen een bochtig pad op, tussen ashopen. De sintels rookten hier en daar nog een beetje. Even verderop stond een bouwsel dat geheel uit afgekeurde binnendeuren was opgetrokken, stuk voor stuk anders van kleur, en met raampjes erin waarvan het glas door roestige blikken plaatjes was vervangen. "Daar woon ik," zei Bert, "comfortabel is anders, maar daar tegenover staat dat het niks kost."
    Hij tilde met krachtsinspanning een paneeldeur een stukje op en zette hem schoor tegen de wand. Daarna stapte hij naar binnen. Stikdonker was het er. "En er zij licht!" riep Bert jolig, en klapte in zijn handen. Er daalden met een mechaniek uit het plafond verschillende lampen neer, die traag aangloeiden.
    "Het is een heel bijzonder huis," vervolgde Bert. "Of eigenlijk het huis niet, maar de plaats waar het staat."
    Hij schoof het vloerkleed opzij en trok een kelderluik open. Javier zag een vierkant gat, afgezet met een gouden schilderijlijst. Een modderige tochtstroom trok langs zijn gezicht. "De vroegere wijnkelder, verklaarde Bert. "Schijnt van de Duitse Wehrmacht te zijn geweest. Nu niet meer in gebruik, want ik ben streng geheelonthouder. Hetgeen me tussen haakjes uitstekend bevalt."
    Hij daalde af in de opening, en Javier volgde op handen en voeten; het kille rioolwater voelde hij met een huivering in zijn broekspijpen trekken. De tunnel werd ruimer, maar het rumoer erin nam niet af.
    Gelegenheid voor enige verklaring, "je raadt nooit waar deze gang uitkomt," zei Bert, "je zult het niet geloven, maar in de stad Berlijn, ten tijde van de tweede wereldoorlog. Zomaar in een straat, ik ben daar niet bekend. Wat je hoort is het geallieerde bombardement in januari 1944."
    Hij had het nog niet gezegd of er klonk een explosie, zo hard als Javier nog niet had meegemaakt. Eindelijk durfde hij zijn ogen weer open te doen. Bert lag twee meter voor hem uit, voorover geslagen in de modder. Maar hij draaide zich op zijn rug, en ging zitten.
    "Berlijn?" hoonde Javier, "ja flauwekul! Welnee! dit is mijn straat, en daar staat mijn huis! Ik zal toch verdomme wel weten hoe mijn huis eruit ziet? Een soort bom is daar maandagochtend op gevallen, dat was pech. Mijn hele dak naar de sodemieterij!"
    "Nee, dit is Berlijn, vierenveertig," hield Bert vol; al klonk zijn stem niet meer zo zeker.
    Javier kroop uit de zandhopen richting buitenlucht. – Het was zijn straat, onmiskenbaar; met aan de overkant die bruin met groene pantserwagens. Hij liep op zijn huis toe en maakte het tuinpoortje open, een beetje omhoog kijkend. –
    Ik moet mijn kleren ophalen en mijn nieuwe schoenen, dacht hij. Hij belde aan bij zijn huis, – zeer lang en krachtig, alsof hij de belknop dwars door de deurstijl naar binnen wilde drukken.
   Gelijk schoot hem te binnen: O jezes ja! Knallie is vandaag jarig!Daar moeten we heen. Ik ben benieuwd of het nog wat is geworden met die gevulde koeken. Als ze zo volhoudt dat zij goed kan bakken...
    Er werd nog steeds niet open gedaan. Hij tikte op het raam en bonsde op de deur, probeerde naar binnen te kijken door de overgordijnen. Maar er was daar geen enkel teken van leven te bespeuren.
    – Ergens in de stad begon de sirene van het luchtalarm te janken, vals en arrogant... Maar dat hield gauw op. Misschien omdat er toch al geen mens meer op straat was te zien.