Knallie is jarig - Afl.1 van 2


Een vrouw met een soort wielerhelm van krulspelden op het hoofd en een vale boezelaar aan, beredderde druk haar keuken. Boos was zij nog steeds. Eergisteren had een bom het dak van het huis geblazen en de slaapkamers volledig onbruikbaar gemaakt. Door de klap was de gedraaide trap naar de bovengang in elkaar geschoven als een Chinese waaier.
    Hoewel de huiskamer goeddeels gespaard was gebleven, lag de vloer vol bladeren en kapot aardewerk. Wat had ze misdaan,dacht zij, om zo gestraft te worden? Immers waren de bommen op de huizenkant van de straat gevallen, terwijl aan de overzijde die hele rij bruin met groen geverfde, zware machines in het geheel niet was getroffen. Ze stonden er glimmend en nieuw bij. Was dàt geen schandaal?
    Het oventje op het aanrecht begon te walmen. Dus waren de gevulde koeken klaar, dacht zij. Met het bakken van gevulde koeken kon je het ergste leed vergeten, meende zij.
    Maar nog was zij niet van haar woede bekomen. Zij smeet de pan op het gas, trapte de afvalemmer open en schoof de etensresten van de vorige week in een plastic zak. Onmiddellijk hierna had zij willen stofzuigen, woest en getergd, maar er was geen greintje stroom op het net, al weken niet.
    Opzij van het aanrecht was een driehoekig venster. De ruiten waren er door de explosie als door een wonder niet uitgevlogen. Wantrouwig keek ze door het geslepen glas naar buiten. In de zijstraat werd een optocht geformeerd; er klonken slecht gestemde trompetten, en gemene halen van jachthoorns, opgevolgd door het geratel van ontelbare blikken pannen. Een langzaam rijdende stoet van platte wagens kwam voor rijden. Er zaten huisvrouwen op, die voorovergebogen, en ingespannen werkten op trapnaaimachines; waarmee ze vlaggen aan het maken waren. Achter hen borden waarop met grote rode letters te lezen was: "Knallie is vandaag jarig."
    "Flikker toch op," mopperde de vrouw, "wat heb ik daar mee nodig! De trapnaaimachineclub!Ze kunnen niet eens een rode en een blauwe lap aan elkaar naaien! Niet eens een Russische vlag maken van een Nederlandse."
    Zij draaide de deegklopper aan om het helse getoeter niet te hoeven horen, maar hij deed het niet.
    Die stomme Javier! Was vanmiddag aan de deur geweest. Met vouwen in zijn gezicht van de hitte en zijn uitgestreken smoel nog langwerpiger dan anders. Zijn kleren onder de bagger en troep. Zij had hem eerst niet binnen willen laten, hem op straat maar even laten afkoelen; jammer nu dat het zo zachtjes regende; maar hij was binnengestapt alsof hij het volste recht had overal binnen te stappen. Hij beweerde dat er nog kleren van hem waren. – "Als jij die tenminste niet hebt versjacherd."
    "Je eigen rotzooi zul je bedoelen!"had ze geschreeuwd. "Oude troep die wemelt van de vlooien! Verrotte balletschoenen. Beschimmelde gleufhoeden, geen cent waard." – Nog een geluk, dacht zij, dat ik al die rommel toevallig naar boven heb gebracht, zodat alles nu vakkundig verruïneerd is door de bom. Maar Javier was ordeloos blijven rondstampen, op zoek naar schone kleren en zijn nieuwe schoenen; hij trok de deuren van kasten open, waarvan de scharnieren los zaten en op de vloer kletterden, en schudde de inhoud van de laden uit op de grond. Houten gordijnringen, schoenveters, kroondoppen van bierflesjes en roestige veiligheidsspelden waren zijn deel. Minachtend keek ze toe. Een smaragdgroene oorbel die ze al maanden kwijt was rolde uit voor haar voeten. Maar zij deed net of ze hem niet zag; die Javier die kon de boom in!
    Godzijdank was hij gauw weer vertrokken.
    Er werd aan de voordeur gescheld, – alweer dat weke, kinderachtige geneuzel van een ocarina. Het hondje Brassiwas sprong wild op. Alsof een veer in hem werd gespannen, draaide hij met een knal een hele slag om zijn as, en vloog naar de gang.
    Een hond is schrander. Wordt er gebeld en er is slecht volk aan de deur, dan slaat hij direct alarm. – Het zal hèm toch weer niet zijn... dacht zij. Dat hij nog wat vergeten had... Zij trok de klemmende voordeur op een kier, hield haar rechter voet alvast naar achter, klaar om een krachtige schop uit te delen. Maar op de stoep stond een mager vrouwmens met een gele collectebus. Zij begon, in plaats van het goede doel te noemen, razendsnel een uit het hoofd geleerd prulgedicht op te zeggen, met een rare stem, zodat het klonk alsof ze elk ogenblik de hele stoep onder kon kotsen.
    Half achter de vrouw een corpulente man in een geel clownspak, met paarse houtwol op zijn hoofd in plaats van haar. Het gezicht dik gepoederd. Hij draaide een beetje met zijn achterwerk, of hij zich schaamde voor de bedelares bij hem. "Voor de slachtoffers van het bombardement," zei hij verlegen. Zijn stem kraakte alsof er zand in zijn kaakgewricht zat. "Slachtoffers?" riep de vrouw verontwaardigd. "Komen jullie soms helpen hier de troep op te ruimen? Rot op!" Ze diepte een handvol centen op uit haar schortzak en smeet hen die in het gezicht.
    Zij ging terug naar de keuken. De oven rookte nu zwart uit zijn schoorsteentje. Het was dus een gasoven, inderdaad. Maar alle koeken waren verbrand – godver, de spritsen donkerbruin en de couque bastogne zwart. De schaal waarop ze moesten afkoelen liet zij van schrik uit uit haar handen vallen. Kapoeres! Hoestend liep zij naar het raam en zette het open. De koeken waren voor Knallie die vandaag jarig was, dacht ze. Ze knielde om de scherven op te vegen, en barstte in snikken uit. – En het was eigenaardig, maar haar tranen rolden als heldere, glazen kraaltjes over de vloer. En daar leek geen eind aan te komen.
(Wordt vervolgd met nog één aflevering).