Houden van een vluchteling  2

Zij moest leren

Het spijt me, ik was even in gedachten

ze knikte en kneep zacht in zijn hand

te vragen waar hij aan dacht :  Neen

dat deed ze niet. hij vertelde het haar

Zij moest leren

vanzelf wel, of ook niet…inmiddels

had ze wel geleerd dat het niets met

haar of hen te maken had. Als hij zo

ver weg was wist ze dat hij naar zijn

Zij moest leren

familie verlangde en naar dat land ja,

het land waar hij van hield, het regime

dat hij haatte.     In het begin had ze er

grote moeite mee gehad..en had ze van

Zij moest leren

alles willen weten… en soms in de nacht

als hij weer badend in het zweet wakker

werd, dan begon hij zomaar te vertellen...

tot dat moment dat ze wenste dat hij stil

Zij moest leren

zou zijn.  Soms was ze blij als hij naar

zijn eigen huisje ging… of afgesproken

had met zijn landgenoten. dan kon zij

even nadenken over alles en hem weer

Zij moest leren

missen zoals de eerste keer toen hij zich

terug trok van haar.   dan belde hij zijn

beste vriend en ging naar Leiden. ja, ze

wist dat er voor haar geen plaats was …

Zij moest leren

in dat stukje leven. want daarin kon ze

hem niets geven. Baba en hij waren vier

jaren samen geweest in dat afgrijselijke

kamp.   En door de nachten heen als hij

Zij moest leren

haar naam riep, bang dat ook zij weg was

gegaan dan wist ze: zijn verdriet zat te diep

Hij voelde zich schuldig, neen niet tegenover

haar…maar tegenover zijn familie.

Zij moest leren

daarom, voor hen nog geen huwelijk of zelfs

maar samenwonen. Een verblijfsvergunning

via haar was ook niet nodig…dat was van in

het begin tussen hen duidelijk en klaar. Want

hij hield van haar !

Fairouz