|
“WIE HET ZWAARD VOERT ZAL ERDOOR VERGAAN”
De buitenverlichting van de flat ter linkerzijde scheen hel en onmeedogend.
De lantarens waren verblindend in hun lichtschijn en de regen salueerden de raven naar de nacht. Het laatste saluut was, naar ik aanneem, vele uren later toen ik wakker schrok… en een witte verschijning tegenover mijn legerstee zag, terwijl een tweede figuur met langzaam slepende tred naderde – en, merkwaardig feit dat tot mij doordrong, deze tweede verschijning was geheel in het zwart gekleed!
Mijn schrik was groot en bijkans onbeheersbaar! Speciaal toen ik opmerkte dat de zwarte verschijning een lang en smal, chirurgisch mes, in een - met archaïsche ornamenten bewerkte schede – schuin over de borst droeg. Al deze details drongen zich met grafische helderheid aan mij op.
De witte figuur naderde mij nu. Dan greep hij mij beet en scherpe klauwen sneden in mijn armen. Ik zag nu dat zijn handen in metalen handbedekkingen waren gestoken, waardoor de greep op mijn armen zo uitermate pijnlijk was!
Waren deze verschijningen misschien schrikbeelden uit mijn medisch verleden? Zo vroeg ik mij af. Ik pijnigde mijn hersens om, uit mijn lange carrière als praktiserend medicus en chirurg, mogelijk traumatische gebeurtenissen in mijn herinnering terug te roepen, maar kon mij niets voor de geest halen - en wist nu niets meer, niets...
Ik opende mijn ogen, bewoog mijn handen, mijn benen... Nee! Armen en benen bleken vastgebonden met wit draad, wat mij elektriciteitsdraad toescheen, aldus zag ik in weerzin - en keek om mij heen: ik was in een kale ruimte waar slechts een bureautafel stond, met aan de linkerzijde, op schouderhoogte, een raampje, waardoor heldere – vermoedelijk neon verlichting – viel. Het schijnsel kwam uit een achterkamer, waar ik niet goed in kon kijken, omdat deze – door ongetwijfeld kunstmatige ingrepen – gedeeltelijk verduisterd was, wat me deed huiveren, want het gevoel genereert de angst voor het 'niet weten’, het 'niet bekende'...
Nu trad wederom de witgeklede figuur op mij toe - een injectienaald drong in mijn huid, en kort daarop begon mijn bewustzijn te zweven, en voelde ik mij ziek worden van wat ik kon raden dat komen ging... Met gestage doelbewustheid werd ik naar de achterkamer gebracht waar ik in het diep verduisterde gedeelte werd neergelegd op een ruwhouten bank. Vanuit het duister lichtte hier- dan weer daar, kleine lichtjes op en gezoem wees op de aanwezigheid van diverse computers.
Ik huiverde over mijn hele wezen, voor zover ik nog bij bewustzijn was tenminste.
Ik duizelde; de witgeklede chirurg had mij in zijn macht en met een vlijmscherp mes sneed hij mijn huid van hals tot benen open, waarop hij, voor wat leek eindeloos, chirurgische handelingen verrichtte – waarvan het doel mij ten enenmale ontging.
Ik zag, mijn ogen inspannend, nu de zwarte verschijning vanuit het duister opdoemen (terwijl de witte chirurg opzij week) en deze nam nu zijn geornamenteerd chirurgisch mes ter hand… Zijn gelaat leek vertrokken in een soort grijnzend masker terwijl hij sprak:
" Nu zul je weten hoe de werkelijkheid te ervaren. Leven is lijden, maar als pijn wegvalt zul je dronken geluk ervaren!
Ik keek, en snikte - hij sprak verder... " Zul je weten wat het betekent verlost te worden van pijn! En aldus de ware betekenis van het eeuwig tranendal uit de eerste hand leren kennen... Wij zijn de Boodschappers van Haat en Mededogen... Ik zeg u, wie het zwaard voert zal er door vergaan!”
Dit zeggend hief hij het lange, smalle chirurgische operatiemes hoog boven het hoofd….
|
