|
4. Allemaal harten
Hij was leeg. Waarom had ik haar niet hier aangesproken? Het zweet brak me uit. De pot was zeldzaam goed gevuld. Alsof het niets was, gooide Björn er een hele knaak bij, een valse truuk om de andere te laten passen. De jassen waarlangs ik keek, sloten zich uit zichzelf. Door een kleine spleet gooide ik een laatste blik door de gang richting de aula. Hé, daar stond ze, tussen een groep voor mij onbekende leerlingen, als enige niet met haar rug naar mij toegekeerd. Als door een slang gebeten, sprong ik op.
‘Even een vriend een hand geven.’
Mijn kaarten dwarrelden open en bloot over de vloer. Allemaal harten, ook nog eens opvolgend, alleen nog steeds zonder de vrouw. Mijn kaartgenoten gaapten me na. Niemand loopt met zulke goede kaarten weg van zo’n rijk gevulde pot en ik al helemaal niet. Bovendien was de wc de andere kant op.
Zodra Barbra me op zich af zag komen, worstelde zich door de groep leerlingen via de hoofdingang naar buiten. Ik versnelde mijn pas. In mijn nek voelde ik een hete adem. Pas op het schoolplein controleerde ik van wie. Dennis, uitgerekend hij. Zijn gezicht was rood als zijn haren. Tijd om hem te vragen wat hij hier deed, kreeg ik niet. Een midden op het schoolplein geplaatst stenen kunstwerk, bestaande uit twee loodrecht op elkaar staande ellipsvormige vlakken, had Barbra tot stilstand gebracht. Met een sprong draaide ze zich naar ons om.
‘Hi.’
‘Hi.’
Dennis knikte alleen maar. Alsof het geen verboden terrein was, speelden vertraagde zomerzonnestralen met haar korte haar, maakte het nog witter dan het al was. Ik kon niet anders dan concluderen dat ze het bewust deed.
‘Wil je met me uitgaan?’
Het knalde uit mij. Mijn stem sloeg opnieuw niet over. Ik begon er al een beetje aan te wennen.
‘Waarnaartoe?’
Ze klonk zeker en zenuwachtig tegelijk.
‘Een concert van Golden Earring in Utrecht.’
‘Wanneer?’
‘Zaterdagavond om acht uur.’
Dennis had blijkbaar genoeg gehoord. Op een draf verdween hij door dezelfde voordeur terug naar binnen. Barbra kneep in haar neus.
‘Ik zal mijn ouders moeten vragen of ik mag.’
Met veel antwoorden, van een volmondig ja tot een resoluut nee, had ik rekening gehouden, maar niet met dit, het meest voor de hand liggende. Natuurlijk moest zij als meisje aan haar ouders vragen of ze mocht. Als jongen en enig kind kon ik gaan en staan waar ik maar wilde, zeker nu het er sterk op leek dat mijn ouders zouden gaan scheiden, een lastige situatie voor mijn van huis uit streng katholiek opgevoede moeder.
‘Zou je het ze vanmiddag willen vragen, meteen na school? De kassa sluit vandaag om halfzes. Daarna zijn er alleen zaterdag aan de avondkassa nog kaartjes verkrijgbaar, als die er dan nog zijn.’
Ik klonk als mijn vader wanneer hij weer eens ergens te laat voor was, voelde tegelijk de frustratie die op dat soort momenten door mijn moeder moest heen schieten.
‘Vanmiddag moet ik eerst de boodschappen doen en daarna nog even stofzuigen.’
Ik viel van de ene verbazing in de andere. Bij ons hoefde ik nooit wat te doen in de huishouding.
‘Wanneer denk je ermee klaar te zijn?’
‘Bel me om vijf uur.’
‘Oké, dat is nog net op tijd.’
|
