Hoe lang kan breed zijn zonder van vaste vorm

te veranderen? En hoe zie je dat voor je, een soort

lucide engel die – als het licht definitief uitgaat –

transformeert tot blauw fluorescerende zwijgzaamheid?

Kom op zeg, in vierkante adempauzes is het moeizaam

eieren vervoeren. Hink-stap-sprong. En wéér mis.

Boter op het hoofd. Natuurlijk. Om vervolgens kwaad

daglicht te filteren door geheugens boordenvol gaten.

Mooie, ronde bollen gevuld met zachte praat drijven

zoetjes door een ingewikkeld hoofd. Rood zal niet

winnen van wit, o nee. Links, rechts. Links, rechts.

Onverstoorbaar. Strakke lijnen zonder krimp.

En in de verte schemert de lieve vrede. Met twee

wankelwoorden voorsprong bemin ik aarzelend

de doodgewaande deemoed. Het smaakt me best,

maar het kan natuurlijk altijd beter. Misschien.