|
voortschrijdende trein over de rails van het leven, zuchtend door kleurrijke weiden vervagende wegen in de mist
sussende weerklanken verdrinkend in noten één voor één dwalend door de donkere nacht
misschien dat de aarde ooit vlak zal zijn en de bloemen voor eeuwig zullen bloesemen
of het water groen zal kleuren met de musk geur van treurende bomen
maar …
tot dan, zal ik hopen dat de zon opkomen zal en ooit weer zal ondergaan
tot dan, zullen dromen sterren slaan en water wegen vervagen
tot dan zullen voetstappen vervagen in zand van wereld
|