|
Ik wikkel mijzelf in een groots gebrek
aan discipline. Wat zelfs niet is te
verbergen door fascistisch rond te
rampetampen in kniehoge laarzen van
glanzend leder. Hoppa, zo over de
jodenkindjes hun tere schedels.
Nee, de dank pleurt plat onder een
kakafonie (?) van protestantenstank.
Sehe das an! Die hippies aan het kruis.
Dat langharig tuig. Weten ze dan niet,
dat ik groots had kunnen zijn? Dat ergens,
achter mijn met nicotinewalmen gevoerde
ijzeren gordijn, ik straal als een god.
Een ubermensch doorspekt met iets,
dat verdacht veel lijkt op creativiteit.
Dat ik zwelg in egofilie, een oprechte,
kankerlijer.
Dichter bij de dood dan het avondeten:
Tot prut geprakte aardappelvegen.
Net een olieschilderij.
Met al de zogehete intelectuelen,
rond een slecht verlichte tafel gezeten.
_
Ik bevecht je geklep met recyclekreten!
Mijn argumenten aan de alcohol!
Jezus, het had zo veel meer kunnen zijn.
|
