ongezien

                               ben ik, verloren in de tijd
                               enkel herinnering aan wat had gekund
                               ook toen ik eigen paden ging die mij
                               in pijn vertrouwder dan vertrouwd

                               slaap ik in dag en wandel ’s nachts
                               in droom waaruit ik kom, geleid
                               dans éénmaal - wat ik nog nooit gedaan
                               met een mij onbekende vrouw
                               en mijn gezicht door tranen overstroomd
                               heel stil door handen zacht gestreeld
                               wordt eindelijk misschien eens droog

                               zo hopeloos verward dat ik 
                               nog steeds de vingers op mijn lippen voel
                               en zelfs de zweem van lucht als het bestaan
                               van adem die het voorhoofd kust
                               niet hier maar elders, nimmer hier
                               en ik begrijp dat enkel tijd
                               ’t verlangen naar dat beeld ooit laat vergaan.


                               sunset 28-07-2007