Meisje met rode haren

‘Als ik later een kind krijg, is het een meisje met rode haren.’ Zei ze, en ze gooide haar hoofd in haar nek. We zaten naast elkaar te kijken naar de langslopende mensen. Nee, dacht ik, geen rode haren. Laat haar maar een andere vader zoeken.

De zomer vorderde en na mijn vakantie lagen we samen op bed. ‘Lief,’ zei ze, ‘wat zou je doen als er iets ergs met me gebeurde?’ ‘Hangt er vanaf wat het is. Ik geloof niet in eeuwige gehandicaptentrouw; dat we elkaar aankijken en alleen in het verleden leven.’ ‘Wat zou je doen als ik zwanger was?’ Ik keek haar verbaasd aan. Ze wist dat ik geen kinderen wilde. ‘Ben je zwanger?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Niet meer, ik heb het vorige week weg laten halen.’ Ik zweeg. ‘Het was een meisje, met rode haren.’ Ik zweeg nog steeds. “Welliswaar nog maar een klompje cellen, maar met rode haren. Zo’n meisje dat kraaiend lacht en zich met haar klauwtjes vastgrijpt in de hond. Die tussen haar vierde en tiende levensjaar lachend op je afrent, zich vastklemt om je been en roept: ‘Papa! Papa, jij bent de liefste papa van de héle wereld!’ en dan breed naar je lacht. Dat op de basisschool verlegen is, en op de middelbare haar haar naar achter gooit en lachend alle jongens afwimpelt. En plotseling komt ze dan thuis, ons meisje met haar rode haren, met een afschuwelijke jongen. Zo’n jongen die wel seks maar geen liefde wil. Na twee maanden ziet ze dat ook en wijst hem de deur. Dan, op een dag..’  ‘Waarom heb je het niet verteld?’ ‘Je was op vakantie. ..Dan, op een dag komt ze thuis met een mooie, rustige jongen, die haar plaagt en teder kust. Zo iemand zoals jij, lief. En daar wordt ze gelukkig mee, in ieder geval voor een tijdje.’ ‘Je had me kunnen bellen’ zei ik. ‘Ik wilde je niet ongerust maken. Daarbij was er dan een kans geweest dat je haar had willen houden, en dan zaten we straks opgescheept met een krijsende schijtbaby. Dan zouden we beiden niet rustig kunnen studeren, moeten werken, de seks zou slecht worden door slapeloze nachten en nog wat van die zaken. Dan kregen we slaande ruzie. Jij drinkt ook alleen maar bier en laat mij zitten met dit kind! Breng haar dan godverdomme naar je moeder! Jij bent de slechtste moeder ooit! Jij de slechtste vader! Ik haat je. En op een dag zou je wakker worden en zou ik weg zijn. Of het meisje er dan nog zou zijn weet ik niet.’ Ze zweeg en knuffelde me stevig. Ik wist niet wat ik moest doen. Ze vroeg hoe mijn vakantie was. ‘Deed het pijn, het weghalen?’ ‘Beetje.’ Antwoordde ze. ‘Ik heb haar Aurora genoemd. Godin van de dageraad. In haar strijdwagen begeleidt zij de zon naar de hemel, met een rode gloed zoals in haar haar. Haar mooie rode haar. Aurora. Ze begeleidde de zon, maar waakt nu over de eindeloze nachten.’ Er stonden tranen in haar ogen. Ik knuffelde haar en fluisterde dat ik van haar hield.