|
Ik keek opzij
naar de lage velden en voelde
hoe de wind door mijn haren blies.
Het woeien van de wind
langs de takken van de bomen
gaf de blaadjes wat ruimte om
te dansen.
In de verte zag ik een grote eik.
Ik liep wat
bergafwaarts richting
een klein huisje
dat zo eenzaam leek
en onbewoond.
Maar toen ik er naar binnen
keek zag ik het,
daar zat ze.
Haar handen in
haar schoot, een kleed
over haar benen.
De grijzen haren bij elkaar
gebonden als de strohalmen
die ze vroeger wegdroeg.
Ze keek opzij, onbemind en verlaten.
Ik schrok er van.
Snel holde ik terug,
mijn passen gingen traag
alsof de wind mij graag
tegenhield.
Maar ik wilde niets liever
dan weg van het
huisje.
Dat kleine benauwde huisje.
Ik bedacht me dat dit de
laatste keer was, echt waar.
Nooit meer zou ik er naartoe gaan,
naar het huisje bij de grote eik
waar oma oma niet meer was.
|
