zit ik voor het raam van het leven

Starend naar andermans gewetenloze geluk

Zoek ik naar een antwoord

op vragen die zowaar dagen,

welke niet bereid zijn los te laten

Vragen zonder kop, zonder staart

welke aanhoudend vlagen

om vervolgens het raamzicht te ontdoen;    

kleuren verdoezelen, glinsteringen verdoffen

Emoties voeren boventonen

Verstand streeft krampachtige orde

Met mijn vinger trek ik banen

in het condens van mijn verdriet,

Als een broekzak ken ik deze wereld

Een reikeloze grauwe tunnel,

welke me angsten omvatten

De hoop op een omslag is verstoft

In een wirwar van gevoelens,

in het heetst van de strijd,

besluit ik het raam te openen

De wind binnen te laten

en met gesloten ogen

de sprong te wagen