en als weer de dood je leven
                in is gekomen, verdriet zaait
                zand losmaakt van woeste grond
                dan traan je met je ogen

                en vraagt: bewaar mij met
                uw heilig woord waarin ik
                zo geloofde en toch meer
                twijfel heb dan toen er leven was

                ik klop de deur, maar jij doet
                nooit meer open zoals je gisteren
                nog deed toen ik was
                en blij mijn hand vasthield

                dood, verdomde dood
                ik haat je, hoor je mij
                ik haat je alle dagen door
                het mooiste mens, jij was

                vandaag is alles leeg
                geen enkel jaargetij
                voor jou dat nog voorbij
                zal komen, alleen de dood

                zo wars van alles
                in zonlicht tanend
                lig je daar, dood, zo maar
                een parel van een mens
                voor eeuwig slapend.

                Jan, rust zacht