|
Ik kijk:
mensen met opgeplakte glimlach
gonzen vlak en oppervlakkig
op een steenworp slechts voorbij.
Zoemen zeurend langs elkaar maar
geen mens voelt iets daarbij.
Loze woorden, slap geklets,
stap voor stap gaan ze voorbij
praten slechts, maar horen niets,
kijken rond van brei tot rij.
"Goeiemorgen, goeiemiddag
en hoe is het nu vandaag?"
social talk om tijd te vullen,
anders gaat het feest zo traag.
Met een glaasje voor hun ogen
en een tweede in hun hand
valt het nog wel door te komen
komt men blatend door dit land.
"zie dat groen is in de mode
maar dat blauw is uit de tijd"
(Zonde, dat ik ben gekomen,
hoe raak ik die zeikert kwijt?)
Ach, het is maar zeven passen
van de kapstok naar de deur
wie stel ik door te ontsnappen
hier nu werkelijk teleur?
Ik heb al touwtjes aan mijn oren
en mijn mondhoeken staan vast,
om een laatste kreet te smoren
en te praten met die gast.
Al dat snoeven, al dat pochen
kijk wat vindt hij zich toch goed
moet ik echt die eikel loven,
omdat iedereen dat doet?
Met mijn blik gericht naar binnen
zit ik hier mijn tijd wel uit
hoef geen echt gesprek beginnen
knik gewoon, zonder geluid.
|
