er staan er meer
te wachten op de halte
maar vervoeren kan hij
mij alleen
naar waar ik taal -
een open deur
besef ik lachend
in zijn blauwe ogen
wagenwijd
ik viel voor zijn lange baard
tot op de knieën
strip struikelend
over een knipoog in zijn blik
hij verwarmt
stuurt zijn zware vehikel
brandt los
een oude bak
je kon erop wachten
ondeugdelijk
maar toetert wel degelijk
elk ongeloof de hemel in