Er is geen andere keuze.
Lege blikken en lange rijen volgen de weg van de minste weerstand, die van smeltend ijs langs slapwordende horentjes. Zij worden naar, grimmig en vaal. Een slagveld in stilte. De slachtoffers schreeuwen niet, sterven geen eervolle dood. Zij sterven af, alsof de dood ze langzaam bekruipt. Het leven bijna onopgemerkt wegstroomt, de aarde in. Ogen worden hol, uitdrukkingen levenloos.
De uitzonderingen weten beweging te houden, zij zijn de onbewuste duwers met sprankjes hoop op beter. Ze zien het einde niet, hangen aan de gedachte dat alles goed komt en brengen elkaar naar steeds een stapje verder. Verder is een doel op zich, later een woord dat niet is gekend.
Achter aansluiten.
25-10-2009