ze ziet de bomen niet meer
waar het licht was
valt de schaduw

haar hoofd zit vol
en achter glas
kan zij alleen maar staren

zij ziet hem niet
haar beeld ligt opgesloten
handen mengen voorzichtig

de seizoenen licht
met donkere stammen
uit een bos met zwarte aarde

de ruitenwasser kust haar
als een moeder
en een kind

 

Erna