|
.
men zegge, dat mijn stad aan de stroom
'n haven is, waar een huizenboom groot
groeit zonder groen aan de lage takken
men neme deze stad en oeverloos klinkt
er het gezever over mijn straat, mijn huis
mijn stenen achtertuin, er is geen boom
het benoemen waard, ze worden altijd
onherkenbaar gesnoeid, ze teren al jaar
in jaar uit langs betonnen straten, lanen
noemen we ze, we denken daarbij aan
vroeger, toen het goed toeven was en
de zon slenterde er groen over 't glas
hier worden de oude loodsen overvol
gestouwd met vreemde eenden en de
regen maakt het wegen drempelloos
ik hou liever van laveloos denken en
stilstaand van het water, 'k ben geen
prater en erger me soms mateloos
aan verbetenheid, de tanden, en een
onachtzaamheid van handen die
wegwuiven, het schelden
de trage Schelde
schuift alles weer in mijn plooi
.
|
