Verborgen tussen de struiken. Kronkelend. Loerend en vol ongeduld wachtte Het op nietsvermoedende slachtoffers. Prooi! Altijd op zoek naar prooi. De honger was onverzadigbaar als een echo van leegte uit een oneindige krater. Sluipend sleepte Het zich voort om een slachtoffer te overrompelen.
De man in de tuin was zich niet bewust dat hem iets naderde. Hij was verdiept in zijn boek. Langzaam, tergend langzaam strekte Het zich. Balancerend op stille tenen. Rillend van verwachting opende Het zijn gapende muil.
“Herman, ik doe de buitenlamp aan hoor! Wil je koffie,” klonk een vrouwenstem vragend. Geschrokken trok Het zich haastig terug, net op tijd om niet in het heldere licht gesnapt te worden. Tenminste,dat dacht Het.

Zo begon het. Maar ik…ik zag het gevaar dat mijn buurman bedreigde. De schrik sloeg als een vuist tegen mijn borstkas toen ik waarnam hoe iets zich losmaakte uit de beschutting van de struiken en naar de buurman sloop. Ik wilde hem waarschuwen maar de kreet weigerde mijn geopende mond te verlaten. Verstijfd zag ik hoe gretige vingers werden uitgestrekt. Schokkender nog was de geopende bek. Zó boosaardig gapend dat ik meende oog in oog te staan met een creatuur dat rechtstreeks uit de hel gekropen was. Met ingehouden adem keek ik toe. Opeens ging de buitenlamp aan, de buurman klapte zijn boek dicht en verdween naar binnen. Als in een flits verdween ook de dreiging. Glijdend! Maar ik bleef de loerende ogen zien tussen het gebladerte van de struiken. Ik vluchtte mijn huis in en verzekerde me ervan dat ik de deur goed afsloot. Vlug ging ik de ramen langs en deed de gordijnen dicht. Pas toen ik alle lampen in huis had aangedaan, durfde ik in mijn stoel te zakken. Bevend. Bang voor Het!

Honger. De honger vrat gaten. Ergens moesten er toch wezens zijn wiens ogen hij kon sluiten. Het maakte een omtrekkende beweging om het licht en gleed geruisloos voort. In de uren die volgden kon Het zijn honger eindelijk stillen. Pas toen de zon aan de horizon verscheen, trok Het zich voldaan terug en verdween zo geruisloos als hij gekomen was. Zijn slachtoffers achteloos aan het lot overlatend.

De daarop volgende dagen waren een nachtmerrie. Elke dag zag ik Het opduiken. Op de vreemdste plekken besloop Het me. Overal lag dat onding op de loer.
Ik voelde dat Het mij als slachtoffer wilde. Mij! Maar ik was niet van plan me zonder slag of stoot over te geven. Na veel nadenken en strijd om Het van me af te houden, merkte ik dat Het een jachtpatroon had èn – heel belangrijk – Het bleek angst te hebben voor licht! Overal waar ik kon bevestigde ik lampen, uiteraard op de uren waarvan ik zeker wist dat Het niet zou toeslaan. Eerst in huis, maar omdat ik voelde dat ik macht kreeg over Het, wilde ik Het verder terug dringen. Wèg uit mijn tuin, wèg met die loerende blikken voor mijn ramen. Wèg uit mijn leven! Ik installeerde wel duizend lampen rond mijn huis, de tuin, de garage. De kelder! Oh God, de kelder! Dáár hield Het zich natuurlijk schuil. Klaar om toe te slaan. Donker, daar is het donker. Nog meer lampen. Ja, in de kelder een heleboel lampen. Vanaf de trap naar beneden. Ik moest bovenaan beginnen, dan kon Het me niet overrompelen. Ik was bijna klaar met de lampen, toen de huisarts op bezoek kwam. Waar of ik mee bezig was, vroeg hij. Ik vertelde hem het hele verhaal, maar werkte ondertussen koortsachtig door. De tijd drong, ik moest doorgaan. Hèt moest weg! Verder terug! Bijna tijd, bijna tijd dat Het op jacht ging. Nog vier lampen!Ik had niet eens gemerkt dat de huisarts was weggegaan en dat er een ziekenwagen kwam. Dat merkte ik pas toen twee mannen mij vastgrepen en meenamen in de ziekenwagen. Ik schreeuwde dat ze me moesten laten gaan. Totaal overstuur van angst, want Het achtervolgde de auto.

Door een kiertje van een gordijn gleed Het stil de kamer in, trok zich afwachtend terug in een hoekje en begluurde de man in de stoel. Lastig, een lastige prooi, maar ook hij zou Het niet ontkomen. Doodstil deelde Het zich op in kleine delen en verborg zich overal in de kamer. Gretig. Onrustig. Het kon bijna niet stil blijven. Voorzichtig strekte een deel van Het zich uit en kronkelde als een slang voorwaarts. Maar toen hij getroffen werd door een bijtend oog, trok hij zich haastig en gewond terug. Ook andere ongeduldige delen van Het werden verwond. Het verzamelde zich en besloot te wachten. Zijn tijd zou komen.
Niemand ontsnapt Het!

Ze stopten me in een kamertje en adviseerden me te gaan slapen. Die lui zijn gestoord. Ze geloven mijn verhaal niet, de sukkels! Ze weten niet dat ook zij bedreigd worden. Of willen ze het niet weten? Ze zeggen dat ik gek ben. Hà...ze denken maar wat ze willen. IK wil me in elk geval niet laten opvreten door dat monster. Oh ja, ik zag hem wel. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hem. Het verplaatste zich sluw. Ik voelde zijn gevaarlijke uitstraling. Zijn sterkste wapen tegen het licht is dat hij zijn prooi toch kan overrompelen als deze vrijwillig de ogen sluit; in volle overgave. Het worstelde met mijn oogleden, duwde ze naar beneden, maar ik hield stand! Ik hield al dagen vol! Met mijn zaklamp joeg ik Het steeds weer terug. Hoelang? Hoelang zou ik Het nog van me af kunnen houden? Was mijn strijd niet tevergeefs?
“Zo, nu geef ik u een injectie en dan zult u heerlijk kunnen slapen,” zei de verpleegster toen ze binnenkwam. Ja hoor, ze had al een injectiespuit in de hand.
“Stroop uw mouw maar even op.”
Ja, mooi niet! Welke idioot gaat er nu slapen. Dan kun je jezelf net zo goed gelijk beschikbaar stellen als slachtoffer van Het, dacht ik en bleef doodstil zitten. Maar dat mens wilde me persé om zeep helpen schijnbaar, want ze keek me dreigend aan en kwam vastbesloten op me af. Ik zag Het al nieuwsgierig en hoopvol de nek uitsteken, de etter! Toen de verpleegster haar hand uitstrekte om me die injectie te geven ben ik opgesprongen, heb de spuit uit haar hand gegrist en in d’r dikke nek geplant. Oh, wat deed dat goed. Ik voelde me echt machtig. Toen ze slap tegen me aan hing, heb ik haar in de muil van Het geworpen en ben uit de kamer gevlucht.
Tjonge, wat was ik kwaad toen ze me tegenhielden. Ik was boos vanwege de dwangbuis, maar toen ze me naar de isolatiecel brachten, heb ik het uitgeschreeuwd van geluk. Eindelijk, eindelijk kon ik de strijd opgeven. Ik was veilig! Hier dooft het licht nooit en heeft Het geen schijn van kans.
Nu kan ik eindelijk rustig slapen.

Lastig. Een lastige prooi. Traag maar gestaag glijdt Het door de bedrading richting een nauw kiertje bij de lichtknop. Even zoekt Het nerveus tussen de smalle ruimte.
Tot Het een spleetje ziet in het slot van een van de deuren...