lijken zijn tanden, maar feitelijk

zijn ze stukgebeten

in het harnas des levens

de vingers zijn bebloed

ze krabben nu al zo lang

de jeuk van de dood weg

tot niets meer voelend is

het haar is helmgras

in plukjes op het hoofd

zorgvuldig gespreid en beschamend bedekkend

wat ooit één gapende hoofdwonde was

de beenderen werden eens gebroken

en nooit genezen, vergroeiden ze

tot de schamele constructie

die van lichaam lijk werd

enkel de ogen blijven leven

en kijken vanuit de dood

als sterretjes in de nacht

naar de aarde toe

naar jou, naar mij

hoe we slapen

en op zondag

na een nachtje stappen

wandelen in het bos

nietsvermoedend…