om het licht te dimmen

en jou een schaduw te maken

van een zoete herinnering

ik weet zelfs hoe je

geboren uit eenzaamheid

tranen spuwt naar de spiegel

en ze op je koude blik

laat neerdwarrelen

als een gordijn van stof tot nadenken

het zijn die koude lentedagen

die je ontwaken doen mijden

die avonduren van ontkenning

dat de dag van morgen

anders zal wezen

maar je weet best dat alles

in niets hetzelfde zal zijn

als je met die pretoogjes van je

jezelf zal herkennen

in die gezichtsloze vent

die jou daar zomaar zonder schroom

zit toe te juichen

als een platvloerse komedie

kijk hem aan, schijtluis

en aanvaard zijn applaus

want jouw handjes

klappen al lang niet meer