Overweg


Ik liep in een straat en even later op een perron, en grote stoomwolken kwamen aandrijven. Terwijl ik voortging langs de stoom vormden zich roodachtige randjes eraan, als brandden er vuren achter. Toen ik beter keek, zag ik grote treinwielen en rails met wissels, lager. Ik passeerde een zwarte locomotief onder stoom en drie glimmende donkergroene rijtuigen. Het was hier, veronderstelde ik, deel van de museumspoorlijn. – Er even voorbij was alles weer verlaten.
    Het was niet mijn bedoeling de trein te nemen; ik moest bij een kennis een koffer boeken ophalen en was door omstandigheden ietwat verlaat. Ze hadden daarom gezegd: "Neem gemakshalve de kortste weg; zó over het perron." – Op de ontmoeting met die kennis verheugde ik mij trouwens; hij is zo bijzònder ook omdat hij een zeer opmerkelijke catalogus heeft uitgegeven. Over zelfmoorden. –
    Aan het eind van het perron liep een onbewaakte overweg dwars langs; een bel boven een houten kruis waarschuwde oorverdovend toen ik naderde, – gelukkig was ik op voldoende afstand.
    Maar een reusachtige gele graafmachine kwam achterop aanronken voor zwaar werk. Hij minderde geen ogenblik snelheid; die zou toch niet proberen nog vóór de trein langs te komen? – Toen reed het gevaarte zomaar het spoor op! Mijn hart bonsde; angst beving me als een parachutist voor zijn sprong. Een hels getoeter van alle kanten vervulde de lucht. Opeens zag ik hem niet meer, want de sneltrein daverde voorbij met zijn onweersgedonder. Nadat de trein weer vliegensvlug achter de gebouwen verdwenen was, bleef er leegte over. Aan de overkant voor een wit huis zag ik flink wat vlammen en neerslaande rook.
    Het was nu zeer noodzakelijk mij hierover te bezinnen. Misschien had de bestuurder gemeend het gevolg van zijn gevaarlijke gedrag foutloos te kunnen bepalen...
    Of juist niet... Was het erger... Ik moest denken aan het heikele onderwerp van het boek van mijn kennis.
    Was er nog iemand getuige geweest van het incident? nee, aan het eind van het perron was niemand. Het belsignaal had opgehouden alsof er niets was gebeurd. Stilte na alle lawaai! – Ik besloot me niet te laten meeslepen door iets waar ik part noch deel aan had. Opgelucht dat de zon normaal doorbrak in de lichtblauwe lucht met zwarte wolken en de vogels weer gewoon waren gaan fluiten op de draden, hervatte ik mijn tocht, al bleef ik nog wel een tijdje beducht boven ieder zandheuveltje een akelig grijnzend doodshoofd te zien opkomen.
    En twijfelen deed ik nog lang, of ik ooit nog ergens voor de kortste weg zou kiezen.