De toekomst der Religie

        De ontuchtige jezusbidder in donkergrijze domineespantalon
        met een schemerlamp die de duisternis omvat bij het glimmen van de
        slijtende grijzen rond de heup wrijft bij komende plechtigheid zijn
        handen stuk om blind de vlekken aan het glas-in-lood weer eens dood te
        wijzen.
        Want wat is de waarheid omtrent de Roomsen en de rest die deze
        poppenkast in ere houden?
        Een religie zonder toekomst wordt gesponsord door een viezevette
        luizentroep!

        Maar o, ik zou een hooglied willen zingen in een herenoverjas.
        Solitair, in mijn uitkijkpost, tussen steeds verder slinkende
        wolken.
        Een hooglied van zeepsop en surrogaat-whiskey om dat tanende
        geluksgevoel voorgoed in de wacht te slepen.
        Dus gegroet o diafane bewolking, die helder als moedermelk, zwevend
        boven de taartjeshof, de bijbelvaste middagkoepel bevat.
        Met gratis tafelpapier voor rozeglimmend bakkersglazuur op
        een overwaaiende luchtballon.

        Driewerf deze dag die ik prijs als elektrisch aangedreven
        wonderverveling!
        Toch acht ik mijn eigen lichtflitsen genoeglijker.
        En niet minder odorant. Met het gevoel niet alléén de schuld van de
        mislukte voorjaarssoep te zijn.

        Maar als de avond dan overkomt...
        Met de televisiedominee die wekelijks uitdraagt: "De mens beschrijft zijn
        eigen gedicht door te leven. Hij motiveert gedachten, vensters, gashouders
        en visioenen." pjóeffff!

        Dan betekent dat voor gestrengen niets dan ijdelheid...
        En is de kans vergroot dat ons sterven er verschijnt als uitvinding van
        de paus in Rome.
       
        (Men ziet maar weer wat voor uitvluchten men verzint voor dat
        nieuw op te richten Sodom en Gomorra met een stichtingsoorkonde).
        Ze beweren immers de neergang van eendaagse afvalligheid te hebben
        verzwegen.
        Maar: óf het schilderij daalt neer in de zinderende zoutbak onder
        hun ogen, óf het verdwijnt spoorloos in de collectezakken dezer valse
        profeten.
        Is alcoholisch welbevinden dan nog meer dan het armgedraai van de
        zon, een cynische getuige?
        Laat mij het stof der paneelzetting dan maar verder in de kansel
        etsen!
        Net als Noach die, vijfhonderd jaar oud geworden, nog drie zonen
        verwekte.

        De tijd is op den duur de enige die niet verdwijnt.
        Niet de tijd, nee. Maar wel de mensheid, à capella, de moederkloek,
        het nablinken, de gevangenis en de gelovigen.
        En zonder de hoogmoed van een armzalige mijter; een
        bedrijfspet die hevig wierokend de lakens uitdeelt.

        In het groot gaat het namelijk net zo.
        Want oud is slechts een scheur in de sarcastische trombones
        der machthebbers.
        Zonder vlieshemel geen gnosticus, is hun credo...
        "Doet u maar mij een godenzoon".
        Bijbels machtsvertoon weerspreken zij niet.
        Dan zou het lijken of in de mond van zulke gelovigen geen leugen
        gebarsten is in de geradbraakte rammelkast der wereldgeschiedenis,
        en al dat geheiligde paars gedeeltelijk gratis was, en niet meer
        van enige genadekleur.

        Aldus wordt de spiegel der verboden hoogmoed weer stinkend
        beademd.
        Tot er onherstelbaar de weerwolf in zit.
        Alsof hen zelf niet het mottige oordeel van hun beoordelaars
        te wachten stond...
        Alsof zijzelf het niet waren die hun tanden lieten verrotten...
        Alsof z i j z e l f "Onberispelijk" zouden zijn!