Vrijdagavond, dode keet en de televisie staat met open bek voor zich uit te kotsen. Hier en daar vang ik wat brokjes op van dramatische verleidingspogingen en siliconen valleien vol cash geld.
"Sta daar niet zo met je kont te draaien, hoer!"
Kunststoffen emoties die in het leven zoals het echt is zouden zijn uitgedraaid op een sappige oorveeg.
Ik krijg een geweerloop in mijn keelholte geramd, net echt.
"Ik voel met je mee, lieverd, maar nu even niet."
Massasprint op wieltjes. Een open veldslag langs dranghekken, explosies van testosteron en hematocriet. Ik word haast geil van hun zweet.
"Kan je even mijn zwaard repareren? Ik ga namelijk de wereld redden."
"Wil je mijn behaarde reet wel eens kussen? Ik kijk naar de kotmadam."
Het is me wat.
De minister van cultuur veegt zijn kont af met subsidieaanvragen, spuugt op de ondergrond en geeft zijn geld aan lippende blondines zonder schaamhaar.
En ik? Ik roep de hulp in van een stel superhelden met tepels.
"Wie doodt de man van Wendy?"
NaKielski