|
De bungalow die Caro met Thom, haar man, bewoonde was omgeven door een grote tuin die aan alle zijden begrensd werd door een sloot. Toegang tot de tuin verkreeg men via een stenen brug die afgesloten kon worden middels een smeedijzeren hek.
Samen met Thom hield Caro de tuin op orde. Zij was voorts een verdienstelijk amateur kunstschilder. Daarnaast maakte zij lange wandelingen in gezelschap van Barry, een oersterke Rottweiler.
Twee maanden geleden echter was Barry, na een goed hondenleven van ruim dertien jaar ongeneeslijk ziek geworden en rustig ingeslapen na een injectie door de dierenarts.
Het gemis van Barry had Caro nog lang niet verwerkt. Ze waren altijd samen, want Barry ging met haar mee waarheen zij ook ging. Dat gaf nooit problemen want iedereen hield van het dier.
Sinds het overlijden van Barry had zij niet meer gewandeld, had er geen plezier in alleen. Ze zou zich eenzaam voelen in de wijde polder zonder Barry. Ook aan schilderen kwam ze niet toe en ze verwaarloosde de tuin, maar kon het niet opbrengen er iets tegen te doen. Behalve het overlijden van Barry speelde de aanhoudende warmte haar parten. Volgens de weerman van de TV was dit de warmste en droogste zomer sinds meer dan honderd jaar.
Caro bewoog zich te weinig, transpireerde sneller dan voorheen en had soms, wat haar zeer bezwaarde een beetje zelfmedelijden. Dat gevoel was haar vreemd, het hoorde niet bij haar aard. Ze moest niet zeurderig worden, daar had ze een hekel aan.
Er brak een dag aan waarop in alle vroegte de regen kwam die zo lang ontbeerd was. De regen ging vergezeld van een harde wind die juichend om de bungalow joeg en speels bomen en struiken wakker schudde.
Ook Thom en Caro ontwaakten want de wind rammelde aan de hor van het openstaande raam van hun slaapkamer.
Na het ontbijt stond Caro voor het venster in de salon naar buiten te kijken en genoot van het bijna in vergetelheid geraakte schouwspel van regen en wind in de tuin. Er hadden zich plasjes gevormd op de harde aardkorst waarin zij de regendruppels zag exploderen. Plotseling kreeg zij de aanvechting in die regen te willen lopen, desnoods rennen. Zij lachte om het idee en dacht aan haar jeugd, aan de tijd dat ze dat soort dingen deed uit louter levensvreugde, omdat het leven haar toelachte.
Voor zij het zich realiseerde stond zij al in de hal met laarzen aan en een lakjas met sjaal en knoopte het bandje van haar regenhoed onder de kin vast.
Buiten sloeg de regen haar in het gezicht en op de weg gekomen duwde de wind haar in de rug als om te voorkomen dat ze alsnog terug in huis zou gaan. Caro genoot ervan en stapte stevig door over de polderweg. Ze wuifde vrolijk naar een in een auto passerende buurman die een paar honderd meter verderop in de polder woonde.
Na drie kwartier bereikte ze weer de weg waaraan hun bungalow stond en realiseerde zij zich dat ze Barry niet had gemist. Ze ging langzamer lopen en voelde zich een beetje beschaamd, doch drukte dat gevoel meteen weer weg. Het moest de weersverandering geweest zijn die haar ha doen ontwaken uit haar blokkerende gepieker. De natuur had haar een handje geholpen. Die gedachte bracht rust in haar en het hek op de brug openend nam ze zich voor een douche te nemen en daarna, voor het eerst sinds lang, weer een poging te ondernemen tot meditatie.
Na de pensionering van Thom was er zoveel in haar levensritme veranderd, dat ze ergens wat houvast had gezocht en had dat gevonden in de beoefening van yoga.
Terwijl Caro op de bungalow afliep bedacht ze hoe dom het was, dat ze niet eerder op het idee gekomen was steun te zoeken in meditatie. Dat ging ze meteen veranderen beloofde ze zichzelf en nam het bad dat ze zich had voorgenomen.
Gekleed in een lichtblauw trainingspak had zij de lamellen voor de ramen van de serre gesloten, zodat slechts een gedempt licht de ruimte vulde. Op de parketvloer had ze een slank kristallen vaasje met daarin een roos geplaatst. Op een meter afstand daarvan ging Caro op de vloer zitten en nam de lotushouding aan, bij uitstek geschikt tijdens meditatie. In de kleermakerszit trok ze haar voeten hoog op tot die op de binnenkant van haar dijen rustten. Haar rug strekte zij zoveel als haar mogelijk was en haar armen liet ze rusten op haar knieën, waarbij ze de toppen van haar wijsvingers tegen die van haar duimen hield.
De roos diende Caro als object voor concentratie. Zij ademde normaal en keek naar de roos. Zij ontdekte opeens diens schoonheid en sloot na een poosje haar ogen. Zij trachtte met gesloten ogen het beeld van de roos op te roepen maar slaagde daar slechts ten dele in. Zij bleef proberen en na enige tijd voelde zij dat een weldadige rust bezit van haar denken nam. De roos was uit haar gedachten en daarvoor in de plaats verrees het beeld van een paar weken tevoren, dat haar tot nadenken had gestemd.
Zolang Barry leefde had hij, zwervende over “zijn” terrein indringers als ratten, katten en vogels verjaagd. Ook eenden en zwanen die zich in de sloten rondom de tuin waagden belaagde hij woest blaffend, waarbij hij door zijn fanatisme soms zelf in de sloot belandde. Al sinds jaren bleven eenden en vooral zwanen weg.
Het was kort na het overlijden van Barry, dat Caro wat in de tuin aan het rommelen was. Ze deed niets zinnigs, was er met haar gedachten niet bij. Ze lag met zichzelf in onmin over de vraag of het wel juist geweest was het advies van de dierenarts op te volgen om Barry te laten inslapen. Verstandelijk geredeneerd was het juist geweest maar emotioneel was ze er nog niet uit.
Daar zittend in de lotushouding kwamen de beelden van toen helder terug. Ze zag de brede sloot aan de westzijde van de tuin voor zich. Midden in de sloot kwam statig en vol adel een witte zwaan aangezwommen. Waakzaam keek het dier rond, de kop hoog op de volledig gestrekte hals. In zijn of haar kielzog volgden zeven jonge zwanen, nog in hun prille grauwe verenpak. Daarachter, de rij sluitend nog een volwassen zwaan, wat heen en weer zwalkend over de volle breedte van de sloot. Zij kwamen tot dicht bij de bungalow en klommen daar op de wal. Caro kon haar ogen nauwelijks geloven. Het was of de zwanen wisten dat Barry er niet meer was. Ze scharrelden wat rond en verwijderden hier en daar een los veertje bij zichzelf. Dan schommelden ze weer naar de slootkant, lieten zich te water en voeren waardig in alle rust weg.
Caro stond perplex want zwanen hadden zich hier in geen jaren laten zien en nu ineens wel. Ze moest denken aan de mythe waarin begeleidingsvogels de menselijke geest van de ene sfeer naar de andere begeleidden. Dit werd in oude tijden toegeschreven aan witte zwanen. Ook passeerde in haar gedachtenwereld de zwaan die Lohengrin naar zijn aardse taak begeleidde en later weer terug.
Caro genoot de diepe rust tijdens de meditatie, die haar juist over de horizon van haar bewustzijn liet blikken, in de geestelijke gelukzaligheid. Het rationele denken was uitgeschakeld, slechts het positieve bleef en de hoop, ja de overtuiging dat er meer is tussen hemel en aarde dan datgene wat dagelijks waarneembaar is.
Het onderbewuste denken bracht Caro bij haar overleden Barry en ze zag hoe de witte zwanen uit de sloot opvlogen in gezelschap van Barry’s geest. Ze zag hoe de zwanen met kalme, zelfbewuste vleugelslag in de wolken verdwenen met een volkomen gelukkige Barry tussen hen in.
Dan kwam de roos weer terug in haar gedachten als teken dat de meditatie ten einde moest zijn. Caro voelde zich gelukkig. Ze wist dat ze weer verder kon mede dankzij de meditatie die haar bewust gemaakt had van de universele energie.
|
