|
Geschiedenis heeft de toekomst
Vanaf de sterfdag van mijn laatste vrouw – ik had er ooit drie, één op het veld en twee op de reservebank – sta ik er alleen voor. Dus ook wat koken betreft. Sindsdien is me opgevallen dat de visite met sprongen achteruit holt. Het is gewoon een kwestie van tijd tot ik helemaal alleen geniet van mijn spiegelei met brood, braadharing, muisjes en hagelslag.
Ik ging een tijdje Gordon Ramsey kijken en stak daar heel wat communicatieve vaardigheden van op. Maar de visite bleef weg. Sterker nog, ik vond mijzelf op zeker moment gewikkeld in een rechtszaak of twee.
Toen was ik het zat. Via via kwam ik in contact met de wetenschap. En op tweede Paasdag, op bezoek bij mijn neef van moederskant Helmut, zag ik op diens zolderkamer het licht. De 3D-printer.
Samen hebben we zijn apparaat (met wat trechters) zó aangepast dat je met vijf ingrediënten – bijvoorbeeld griesmeel, uien, knoflook, olie, gehakt, maar je mag natuurlijk ook puree nemen, rijst of pasta met tomaten en kaas – en een driecijferige code ieder gerecht kunt printen. Na zeven weken lang experimenteren dan hè. Inclusief evenzoveel kilo's erbij.
Na die beginfase zochten we meer en meer de grenzen van de driecijferige code op. Ik herinner me dat we ooit bezielde fiets met vloeitjes hebben zitten binnenwerken. Code 869 als ik mij niet vergis. En het bleek nog een heel gehengst om aan die ziel te komen. Mijn neef Helmut bijvoorbeeld heeft het niet overleefd.
Hoe dan ook, het werkte. Bij mij wordt de deur zoals vanouds platgelopen. Terwijl het me, behalve stroom dan, niets kost. De mensen brengen hun eigen vijf voedsels mee en altijd is er wel eentje die spontaan een vaatje Erdinger Hefeweizen print. Code 666 is dat.
|
