 |
|
Onze oudste hoef je geen sprookjes
meer te vertellen.
Ik voed hem nu mondjesmaat
met wezenlijke informatie.
Vandaag heb ik bv. uitgelegd
hoe de zee ruist
in een schelp bij je oor.
Morgen gaan we zandkastelen bouwen.
|
|
|
Reactie gegeven door Hans van der Vlugt - 23:44 09-05-2011 |
|
|
|
Prachtig suptiel en tastbaar.
Vooral door de dubbele betekenis van zandkastelen.
groeten v
|
|
Reactie gegeven door bent - 14:09 22-01-2011 |
|
|
|
@dimph:
Lees het toch maar liever met je eigen ogen. De woorden van papaver laat ik voor zijn rekening.
Groet, bent
|
|
Reactie gegeven door Marion Spronk - 17:59 21-01-2011 |
|
|
|
Als lezer wil ik mee naar die zandkastelen.
|
|
Reactie gegeven door Maaike Maris - 16:47 21-01-2011 |
|
|
|
Een prachtig gedicht. Ben het met papaver eens wat bv. betreft.
Groetjes,
Maaike
|
|
Reactie gegeven door papaver - 16:19 21-01-2011 |
|
|
|
Bent,
En eenvoudig gedicht, zo simpel dat de zeggingskracht van de taal je vanaf strofe twee weer mooi in het gezicht blaast, als een opkomende stormwind.
Wat het gedicht eerst laat uitschijnen is dat de zoon oud genoeg is om alle sprookjes verder naast zich neer te leggen, en dat het tijd is voor grotemensenpraat.
En toch keert strofe twee zijn volwassen wang naar de lezer, om daar het wezenlijke weer toe te laten: ‘hoe de zee ruist’, is inderdaad een minieme maar noodzakelijke waarneming, die je echt moet kennen als je verder wil leven, maar knoopt daar prachtige regels van liefde aan vast, waardoor het veel meer wordt dan alleen maar natuur: ‘in een schelp bij je oor’.
Je krijgt meteen een vrouw in het vizier, en de zee krijgt er een lichaam bij waar je niet meer naast kunt kijken. Tot de laatste regel terugkeert naar het begin van alle menselijkheid, het begin van alle mensheid: ‘Morgen gaan we zandkastelen bouwen.’
Het lijkt of de straat van kinderdromen wordt opgebroken, volwassenheid komt als een langzame bulldozer door dit gedicht gereden, tot aan die laatste regel. En daar krijgt die pletwals zijn verdiende plaats gewezen door de strenge vinger van de dichter. Terug. De essentie is dat het gedicht graag zandkastelen wil bouwen, geen luchtkastelen.
Wat zo klein en onbekommerd in taal werd gegoten, leest op het einde als een reuzengrote voet die mij die schop terug onder de kont geeft. En dat allemaal in kleine deemoedige taal, bijna ingehouden van emotie, en net die emotie komt als een springende kei op het water terug.
Ik zou het woord ‘bv’ gewoon weghalen. Je hebt het niet echt nodig in dit meesterwerkje!
|
|
re: Titel van gedicht.... |
|
Reactie gegeven door canteclaer - 16:01 21-01-2011 |
|
|
|
ik was dol op die schelpen!! (uit een ver land.. dat wel) als ik het lawaai en de agressie niet meer aankon.. of.. als ik het lawaai en de agressie niet meer aankon.. zette ik die enorme toeter aan mn oor.. en verzon verhaaltjes (zo hard als ik kon) klinkt dat zielig?! ach.. ik weet niet.. ik had er schik in namelijk (weet je?!)
heb zalmpasta met rauwkost nu.. (huh?! ehhhh.. om mezelf mee te voeden dan toch.. zet het niet aan mn eur heur ;)
fijn weekend xx
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
