|
Een eenzaam straaltje licht
Dwaalt door mijn openluchttheater
Waar het eerst vervuld was van geschater
Drupt nu een traantje langs je gezicht
Ik veeg hem weg, en even later
Sta je alweer te lachen, althans, je ligt
Je doet het boek maar dicht
Door de teksten staan je oogjes onder water
En bij het schouwspel dat zich manifesteert
Kijk ik een beetje dromend in je ogen
De spelers zijn tegelijkertijd publiek
Een toneelstuk, maar de actrice is gevlogen
Haar engelenvleugels van doorzichtig keramiek
Zachtjes land je in mijn armen, ongedeerd
|
