|
in te grote schoenen wankel ik onsterfelijkheid tegemoet (wie struikelt, kan nog altijd vingers in nat gras klauwen)
tegen hemel mag je niet meer hemel zeggen en over de liefde geen lied meer schrijven altijd er naast grijpen, nooit naar de sterren - zo vele namen dragen zij en verdienen toch die ene niet
wat blijft wanneer woorden vergiftigd zijn door te veel dag?
op bevroren grond leg ik hittestenen zij verdampen in ’t niets ik ween in leefdoeken van linnen die ik in ’t nu niet meer bezit (de ogen doen toch wat zij willen sinds zij met mij geboren werden)
een kind houdt alles bijeen ik … in veel te grote schoenen.
sunset 27-09-2008
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|