De
bladeren rotten nu op de platgestampte aarde. De stad is bijna leeg. In het
ochtendcafé zit een man met gekruiste benen aan een kansspel. Op de glasplaat
ligt een pakje Marlboro. Een vrouw kijkt rond, tuurt bij de koffie door het
raam. Ze heeft krulhaar en draagt een bril. De ochtend loeit en reikt over
iedereen heen als een reusachtig lichtgordijn. Schaduwen van zij die buiten
zijn. Zelf vind ik mijn schaduw niet. Misschien besta ik niet meer.

De maan had de avond voordien nog wazig geschenen en de wind was gaan liggen
zodat de loszittende dingen niet meer bewogen.

Nu stop ik het restant van de avond in een afwasmachine. Ze kwam thuis in een
zwarte winterjas. Ik beluisterde muziek. Niet zomaar. Ik zong muziek.

De dampkap in de keuken maakt lawaai; ook het gekletter van teljoren als ze de
tafel dekt. Dit is alweer een nieuwe avond.

Theos, god vanbinnen. Laten we dansen van vreugde, overlopen van levenslust.
Onjuist is het niet, ook al kan die uitbundigheid overslaan in woede.

Het is bijna volle maan. Nog een dag te gaan. Dan ga ik na zonsondergang als
een heiden in het bos op een open plek bewaarde spraaksels prevelen.

Het is koud geworden. De herfst wordt met rijm bedekt.