De klok geeft 1945. In het hoofd van mijn oma is het ook 1945. Ze heeft net met een zware deur gesjouwd, hout om mee te koken. Ze zit in haar ziekenhuisbed.  Een glas rode siroop, vla, appelmoes, een flesje water en een pakje dubbelfris op het tafeltje naast haar. De afstandsbediening is niet voor de tv maar voor het licht en het alarm. Twee zachtgele kussens in haar rug. Schoenen, sandalen op de vloer. Haar lichtblauwe duster op het voeteneind. Het witte haar wijduit geborsteld. Ze zwaait me gedag. Laatste blik. 38 kilo lacht me toe.