F*cked up mood

Ik ben niet pessimistisch,

het is gewoon stil

omdat ik de drukte niet kan ordenen,

de prioriteiten weten, voelen

geen emoties, dat zijn nepgevoelens

kwam ik laatst achter

toen ik blijkbaar zwanger was van een abortusplan,

dat mijn lichaam blijkbaar niet kon dragen

en begon te zweetten terwijl ik mijn oren stil probeerde
te houden

tijdens de aanhoudende monotone opgesloten toon

tijdens mijn druk schokkend lichaam

voordat het stil werd

en licht

in mijn hoofd en benen

die ik blijkbaar niet bij elkaar heb kunnen houden.

Het is druk op het station

iedereen is onderweg naar een perron

of komt van een perron

ik weet niet waarom, ik hier ben

de hal stuurt iedereen, behalve mij, ik weet wel waarom

in de verte schalt na een monotone toon een bericht over
iets met vertraging

de stem klinkt vertrouwd

“ja graag mevrouw”

het perronnummer is mijn geluksgetal vandaag

geworden zonet

dat getal heeft vaker geluk gehad

bedenk ik me

getallen omzetten in letters en visualiseren  zodat ze vrij worden zich te vervormen

alleen maar kijken en gehoorzamen

iedereen alleen maar kijken

allemaal

hoort dan godverdomme niemand mij?

ik zoek het perron voor vertraging

of een lift

die kapot gaat

waar ik alleen kan zijn

en wacht op de vrouw die me na de monotone toon weghaalt
van hier

“beam me up beam me up”

“nee ik heb het niet tegen jouw stomme hal”

Ergens ben ik al buiten, ik weet het...moet weten

de monotone toon,

een mannenstem deze keer, ze negeert me ze laat me
stikken, ik wist het

ik negeer de stem

de toon houd aan

het stilste wat ik kan sturen nu

goed luisteren, zweet maar uit

de trilling, zet om in schokken, alsjeblieft naar mn
benen

niet bij elkaar houden

buiten de hal is het licht

andere helft

taxi

naar het licht

zoals je hoofd en benen

samensmelten

niet klaarkomen nu

ok klaarkomen maar niet doodgaan

vasthouden

buiten mag je weg