Coma - Lettertempel

Coma

Ik refereer aan de onontkoombaarheid van feiten waar de werkelijkheid grenst aan de illusie van het geschreven woord - waar woord voor woord de werkelijkheid zich verbeeldt in de Godverlaten droomwereld van Salvador Dali - wereld van duivelse illusie - waar ieder voor zich is en de Duivel allen haalt! Ik refereer aan de dagen waarop de gebeurtenissen, hieronder beschreven, plaatsvonden en die ik onmogelijk kan noch zal vergeten…

De zon stond recht op de ramen van mijn kamer en een aangename warmte verspreidde zich door mijn woning. Op deze mooie ochtend scheen de dag de mens gunstig gezind: vogels kwetterden in klaarblijkelijke samenspraak, de bomen waren groengetint met jonge bladeren.

Ik viel..., trachtte op te staan zonder mijn gespalkte been te bezeren, nam mijn horloge in de hand, hulde mij in mijn kamerjas en sleepte mij zo voort tot aan de woonkamer. Ja! Ik schonk mij een glas verse jus d’orange in en dronk dit leeg, deed het horloge om en wilde de gordijnen openen maar… Mijn zenuwen moeten het begeven hebben, zo bedacht ik mij in een moment van helderheid en besefte dan plotseling dat de nacht al gevallen was. Vanuit mijn kamer zag ik grijze wolken in een nachtelijke lucht en de tuindeur stond open... Ik verloor opnieuw het bewustzijn. De donkerte en ondoordringbare zwartheid van de vreemde omgeving waarin ik mijzelf vond in waan of werkelijkheid, beangstigde mij en ik rilde over mijn gehele fysieke lichaam. Ik begon te geloven dat hier en nu mijn laatste uren aanbraken. Geschreeuw teisterde mijn trommelvliezen vanuit een zijkamer, en alhoewel ik dit niet zeker kon weten bedacht ik mij dat mijn eigen zitkamer zich daar moest bevinden. Ik strompelde naar de deur en trachtte deze uit alle macht open te forceren maar faalde hierin - claustrofobie en benauwdheid waren mijn enige resultaat. Ik zocht naar lucht en opende mijn tuindeur waar ik mijn katertje vond – dood tot mijn ontsteltenis! Het beest was aan te zien dat het daar al een nacht lang gelegen moest hebben. Ik stond stil – de tijd stond een moment stil – dan zag ik de lucht opklaren tot het licht van een helle witte dag de straten bescheen - met een vervreemdende gloed. Ik kon hiervoor geen verklaring vinden maar, zo redeneerde ik, dit alles moest wel het gevolg zijn van mijn te korte nachtrust… Een duizeling beving mij, ik viel....Ik lag op mijn lederen bank in mijn kamer. Ik stond op en steunde op mijn krukken, zonder welke ik niet kon lopen. Ik sleepte mijzelf voort tot aan de tuindeur en opende deze - mijn katertje sprong levendig naar binnen en ik zette een bakje volle melk voor hem neer zoals dit mijn gewoonte was. Ik wandelde terug naar mijn slaapkamer waar ik mij aankleedde en schoor. Ik begaf mij nu naar de kamer van mijn vrouw… Ik voelde hoe mijn gezicht lijkwit wegtrok toen ik zag wat zich daar had afgespeeld – mijn handen rilden en ik was te angstig om te blijven staan...of weg te lopen. Ik duizelde door plotselinge zwakheid, viel....

Mijn zenuwen begaven het want ik zag slechts de witte omlijningen van mijn onderbewustzijn, zich aftekenend tegen de afgrond van mijn verstand. Ik lig in een ziekenhuisbed, in coma en ben klinische dood.