Een veroordeling - Afl. 1 van 2

Ik ging voor het eerst naar school. Ik was zeven jaar, en nooit eerder had ik ons huis voor langer dan een paar uur verlaten.
    Al mijn tantes waren bezorgd geweest, hadden de wenkbrauwen gefronst en hun stemmen ernstig gemaakt. Is dit wel goed voor hem? Hij heeft immers nooit geleerd bij andere, vreemde kinderen te zijn? Kan hij dat wel aan?
    – "Hij is niet achterlijk hoor," protesteerde mijn moeder. "Hij is bijzonder, artsen hebben dat gezegd; hij is wat vreemd, hij kan zelfs ieders gedachten lezen, maar verder is hij volkomen normaal."
    En dus liep ik die ochtend in augustus aan de hand van mijn moeder, op weg naar het schoolgebouw. Mijn moeder droeg een gebloemd hoofddoekje, want zij moest straks naar haar werkhuis. Ze zei steeds dat zij nu misschien niet op tijd bij haar mevrouw zou zijn. Zij raakte buiten adem van de haast; en zij sleepte mij onbarmhartig aan een arm voort; ik struikelde bijna over het voorwereldlijke plaveisel van de straten in de buurt van de school.
    Het gebouw met zijn scheve muren en verveloze ramen kwam dichterbij, als schoof het op ons toe. Het had de vorm van een liggende T, waarvan de horizontale balk twee verdiepingen telde, en de verticale één. Mijn school zat in het korte, hogere deel en heette school Nummer Drie.
    Lang van tevoren al was het gebouw in mijn dromen verschenen, – een wormstekig blok, een ingewikkeld specimen van deuren, ramen, gangen, boorgaten en verborgen holtes.
    – Mijn moeder en ik staken het plein over, dat als een opkomende grondzee naar het gebouw toeliep. Hier waren ook andere moeders die, in wanhoop huilende kinderen aan hun haren of aan hun kleding voortsleepten. Ik was misselijk van de spanning, maar uitte geen klacht.
    De deur stond open, vastgezet aan een ijzeren pen in de straat. Binnen was het druk met ouders en hun zesjarigen; honderden stemmen gonsden in mijn oren. Mijn moeder koos een lokaal, waarvan de deur met kleine glasruiten open stond, en we gingen naar binnen. Het rook er naar inkt en bedorven zweet. Mijn hart bonsde hevig, en af en toe veegde ik tranen weg met de rug van mijn hand.
    Onmiddellijk stapte een onderwijzeres op ons toe. Ze had zwart haar dat strak naar achteren was opgestoken en een brede strakke mond. Zij bukte zich om mij streng aan te kijken, vlak bij mijn gezicht. Ik wist al dat zij de oorlog aan mij verklaard had.
    "Hoe is je naam?!" Zij bleef mij aankijken zonder lach, net zo lang tot ik mijn naam onhoorbaar in de ruimte had gefluisterd.
    – Ik zag wel twintig kinderen zitten in de klas. De onderwijzeres wees ons de plaatsen in de bankjes aan. Ik maakte mij, om niet op te vallen, zo klein mogelijk.
    Het afscheid zou niet lang meer op zich laten wachten. Zou mijn moeder het aandurven, mij hier zomaar alleen te laten?
    Het was tijd. Zij aaide over mijn haar, knikte naar de onderwijzeres en liep de deur uit. Vol ongeloof keek ik nog achterom of zij werkelijk was verdwenen.
    Ik had gehoopt op een plaats helemaal achterin de klas, maar ik kreeg een bank vooraan. Daar zat ik alleen; in alle andere zaten twee kinderen. Een jongen draaide zich om en trok een boosaardig gezicht. Hij had een grote bruine vlek op zijn wang. Fluisterend wendde hij zich tot de jongen achter hem.

Soms moesten wij met de armen strak over elkaar zitten. Wie het meest rechtop zat had gewonnen. Maar ik werd nooit gekozen. Na twee dagen kregen we pennen uitgedeeld. We moesten in een schrift schuine lijntjes trekken, precies op de blauwe die er al waren; de onderwijzeres deed het voor op het bord.
    Ik was teleurgesteld. Was ik daarvoor nu naar school gekomen? Lezen en schrijven had ik immers al van mijn moeder geleerd?! Nu was ik zo zenuwachtig dat ik slechts bibberende haaltjes kon zetten. De onderwijzeres zei streng dat ik dat beter zou moeten doen. Zij zette met een rood potlood een groot kruis bovenaan mijn schrift.
    Ik vond alles na een tijdje zo lelijk, dat ik er niet naar durfde te kijken, de bekraste banken, de wandplaten met hun taferelen, schapen, koeien, en vogels met hun namen erbij, gebarsten en verbleekt in de zon die 's middags door de vuile vensters naar binnen scheen. En iedere middag dreef een deprimerende stank van een veevoederfabriek in de buurt de klas binnen. Een zware geur die de schriften, de penhouder en zelfs de door mijn moeder van vodjes aaneen genaaide inktlap iets onbegrijpelijk zwaarmoedigs meegaf.
    – In de klas was een jongen voor wie ik enigszins bevreesd was; al bemoeide hij zich nooit met mij, hij vond mij misschien te onbelangrijk. Hij was een hoofd groter dan de rest, want hij was twee keer "blijven zitten", zoals dat heette. Als hij ergens voorbij moest, duwde hij je gewoon opzij.
    Hij durfde alles. Hij dronk de inktpot leeg en toonde zijn zwarte tong aan de anderen. Hij prikte met de nieuwe pen zo diep in zijn hand, dat als hij die optilde de pen er aan bleef hangen. Daar was hij zeer trots op.

Ik ging alweer meer dan twee weken naar mijn school. Maar ik kon het raadsel dat er in verborgen scheen nog steeds niet helemaal begrijpen. Op de eerste vrije woensdagmiddag verliet ik ons huis en ging terug naar het schoolplein, om te proberen het geheim van het somber dreigende gebouw te doorgronden.
    Een vlagerige westenwind woelde in de struiken langs het schoolplein en een ongeduldige zon brak herhaaldelijk door. Tot mijn verbazing stond de bekraste groene buitendeur van mijn school op een kleine kier. Ik spiedde behoedzaam om mij heen. Ik was bang, maar mijn nieuwsgierigheid leek mijn vrees te onderdrukken. Ik deed de deur verder open, net genoeg om mij door te laten, en betrad de gang.
    Ik luisterde naar verdachte geluiden, maar het was overal doodstil. Ik liep op mijn tenen verder, totdat ik bij de deur van mijn klas kwam. Voorzichtig keek ik om de hoek; toen ging ik naar binnen.
(Wordt vervolgd met nog 1 aflevering).