 |
| Leonin Khan - 11:09 22-09-2008 |
|
|
De dichter loopt weg van zijn wolven, schept een woud waarin hij kan vluchten. Ik ben het zat om een dichter te zijn. Ik zal een aarde bouwen rondom mij die een oplossing zal zijn op al mijn wilde dieren. Met het mes zal ik de endlösung kerven voor mijn joodse kwestie.
Zie daar, mijn assassijn ligt dood, zijn kogels krom. Alle messen die hij wierp steken uit zijn rug, elke moord is zelfmoord. Terwijl u verder graaft in het duister, schep ik een nieuwe duisternis. Een zonder lichten, hoopgevende sprankjes sterrenstof, maar met bomen.
Een oceaan in elke druppel water, met een branding die twijfelend het strand bekruipt. Een toneelspel van groeven in het zand. Wind die rotsen van de bergen krabt, de zuilen van de hemel. Geen genesis of ondergang, enkel het volmaakte ongeluk.
Nu is de tijd van Architecten.
|
|
|
Reactie gegeven door Leonin Khan - 14:03 23-09-2008 |
|
|
|
sorry is overbodig :) andere keer misschien wel wat voor jou
|
|
Reactie gegeven door winterjong - 23:27 22-09-2008 |
|
|
|
totaal niet aan mij besteed en ik vermoed dat het ook objectiever gezien simpelweg al eerder beter is gedaan. sorry!
|
|
Reactie gegeven door Leonin Khan - 15:56 22-09-2008 |
|
|
|
hehe endlosung, dat woord zocht ik :P dankje
oui, vaarders van de kosmos, daar kan ik me in vinden :)
|
|
Reactie gegeven door Willem van Lit - 14:23 22-09-2008 |
|
|
|
Hier zit veel in, Leonin,
Vier alinea's in poetisch verhaaltrant. De dichter en ik: samenspel. De dichter vlucht, zoekt het woud (als verwachting, als retraiteplek), wil weg van het onheil; de roedel die hem constant op de hielen zit. Hij raakt in conflict met zichzelf en tracht helderheid te creeeren. Zij eigenste joodse kwestie: Endlösung voor hemzelf, dat duidt zelfs op diepste zelfhaat, die ondoorgrondelijk is. Hij wil de dichter in hemzelf grondig maar dan ook toaal vernietgen en verdampen. De moordenaar, zijn moordenaar, de dichter in hem, die hem al zo vaak belaagd heeft, is ten onder gegaan. De bomen komen wel terug, toch als teken van lichte hoop, maar dan zonder licht weliswaar.. Immensiteit, een oceaan diep en wijd gelijk, waarin hij vergaat, omkomt, nietig en nog nietiger wordt. Het perfecte zijn zonder moraal of mededogen. Architecten, zij die de tekeningen maken, het ontwerp, maar dan is er nog niets: iemand moet het doen. Doet me denken aan het nieuwe ontwerp van alles, als vrijmetselaarsgedachte. Toch nog optimisme. Eigenlijk. De kruisvaarders van de kosmos.
Groet,
Willem
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
