|
ooit natte sporen
op een langzaam veld,
het woord: afscheid ontroert
als sikkel, gras; en je naam
beeldend in catacomben
de zin: wij, eens twijfelende
graszoden, nachtschaduw
verheffen ons
stemmen blijven
omheind tot het eind
en noemen niemand
gaan enkel voorbij
ongezegd lippenbekentenis
niet langer ongevoeld
vecht tegen wijzers
stoot tijd over klippen
slechts het vlokje
sneeuw genoemd
wenst zich geen
warmende hand.
sunset 21-05-2011
|